Bugün Günlerden Hüzün

Mart'a adım attığımızdan beri içimde yine bir sıkıntı var bu sıra, 3 senedir tekrarlanan bir durum bu... 3 sene önce bugün, arkadaşını kaybeden birinin neler hissedebileceğini öğrenmiştim. Ve hayatta olmamasının, onu unutmamı gerçekleştiremeyeceğini yıllar geçtikçe iyice benimsedim...

Bugün günlerden benim için hüzün. 3 yıldır bildiğim net bir şey daha var ki o da, çocukluğumu da kaybetmiş olduğum. Sevdiğiniz birini kaybettiğinizde anılarınız hem mutluluk hem de hüzün vermeye başlarmış meğer, daha iyi anladım...

7 yılınızı beraber geçirdiğiniz, birlikte büyüdüğünüz kişiyi kaybedince hayatın daha boş olduğunu anlıyorsunuz. Her şey boş geliyor, büyük bir zaman boyunca... Gülmek ağır geliyor, ağlamak daha ağır... O kadar büyük bir boşluğa düşüyorsunuz ki, sanki hiç çıkış yolu yok gibi... Küçüklüğünüzün bir kısmını da uzaklara göndermiş oluyorsunuz...

Ben o çukurdan çıkalı çok az bir süre oldu. Dedikleri gibi, bir sevdiğinizi kaybettiğinizde yokluğuna alışmaya çalışırken, özlemi sarıyor her yanınızı... Geçen 3 yılda her yanımı kapladı özlemi, tüm hayatımı... Benim o çukurdan çıkışım bu sebeple zor oldu. Bir süre hayata nasıl devam edeceğimi bilemedim. Gülmeye kaçındım, ağlamak için gizli mekanlar aradım... Ama sonra anladım ki; gidenleri özlemek de, hayatımızdaki en büyük sınavlardan biriymiş...

Dostluğumuz...

Biz 5 kızdık sitede. Birbirimizi bulmamıza sebep olan bu site, çok kahkahamıza, çok ağlayışımıza tanık oldu. Ama en önemlisi de tüm küçük-büyük kavgalarımıza rağmen dostluğumuza tanık oldu bu site... Küçüklüğümden beri hayal ettiğim dostluk kavramını onlarla tanımlamaya başladım...

3 yıl öncesine kadar, herşey kolaydı bu yüzden. Kalan 4'ümüz anladık ki, hayat sandığımızdan da derinmiş. Ne hafife almalı ne de çok içine dalmalıymışız hayatın... Hayat 3 yıl önce vefat eden arkadaşımın Duygu'mun da dediği gibi; "Anı Yaşamak"tan ibaretmiş. Unutmadım Duygu'm, hiçbir lafını...


Geçen 3 seneden sonra düşündüklerimi yazmak istedim bugün...

Aklımdaki öncelik bu yönde bir süredir. Geçen 3 sene ve gelen o yıldönümü... Unutmak bazen en çok istediğimiz şeydir, ama ben unutmaktan delicesine korktum bu zamana dek. Hep dediğim, "Kaç sene geçerse geçsin, unutamam." dı... Ve hala biliyorumki unutamam. Hayat unutmayı isteyecek kadar zorluyor olsa da bazen, gerçek dostu unutmayı istemiyor insan...

Çok yüzeysel geçiyorum bugün bu konuyu. Çünkü bir yazıya sığmaz bir dostu anlatmak, hele ki o Duygu'msa ve konu dostluksa... Oysa hiç mi hiç ummazdım böyle güzel dostlara sahip olacağımı..

Ben çok şanslıyım. Bizim dostluğumuz Ailemiz ile birdi. Aile ne kadar can ise, dostluk arkadaşlık can dediğiniz ailemizle birdi... Onca sene geçti kaç kez kavga etsek de bitmedi dostluğumuz şükür. Hep daha sıkı, daha güçlü hale geldi...

Bugün 5 Mart. Ve dostlarımızdan birini kaybettiğimizin 3. senesi. 3 sene geçti ama özlem bitmedi, katlandı katlandı... 3 senedir geçmeyen bir hissiyatım var, her yıl dönümü yaklaştığında kalbime bir taş oturuyor sanki. O bizimle diyip rahatlatmaya uğraşsam da kendimi, ister istemez oluyor...

Bu lafı çok söylüyorum ama; "Derler ki; Enerji yok olmazmış evrende. Giden beden ve ruhlar olsa da, enerji evrene karışırmış." Onun enerjisinin hep etrafımızda bizimle olduğuna inanıyoruz bu yüzden. "Anı Yaşayın" derdi hep. Anı yaşamayı ondan sonra daha da çok önemser oldum.

Hiç unutmadık, hep özledik. Şimdi bunları yazmakta dahi zorlanıyorum. İçimde özlemle yazıyorum yine. Rüyamda gördüğüm zamanlarsa dünyalar benim oluyor. Anlatamıyorum doğru dürüst, sözcükler dahi eksik kalıyor...

Çok Özleniyorsun Duygu'm, bitmek tükenmek bilmeyen bir özlemle. Yattığın Yerde Rahat uyu... Değil 3 yıl, 30 yıl geçse de benimlesin, bizimlesin. Bizimle birlikte enerjin...