Bazen Mümkün Değil, Kitap Okumak...

Bir varım bir yokum bu sıra. Ama takipte ve buralardayım. Şükür iyiyim ve iyi yönde gelişmeler de bulunmakta hayatımda. Yazacağım inşallah en kısa zamanda... :) Sadece bu sıra yine yazamaz oldum. Malum ders çalışmalar ve tedavi son hız devam ediyor. Bu yoğunlukta, yorgunluğa dayanamıyorum ve bloğuma fırsat bulamıyorum maalesef. Ama şükür tek sıkıntım, kitap okuyamamak. Sebebi ise alt resimlerde görüldüğü gibi... 

Bazen kitap okumak, mümkün değil Kağan'ımla. Ve bu hafta içinde, kademe atladık bu konuda. Resimlerde de görüldüğü gibi, artık kitabımı elimden kapıyor ve sayfa numaralarıyla ilgileniyor kuzum. Kitap okutmadığına mı laf etsem diye çok düşünemiyorum, yiyesim geliyor hemen çünkü. 41 kere maşallah kuzuma ve verene bin şükür...

-Bu yazıdaki resimler bu Çarşamba, yani 25.03.2015 gününde çekildi. :)-

 Annanne-torun, ben tedavide iken Özdilek'e veya dışarıya gezmeye çıkıyorlar. Tedavim bittikten sonra bazen ya 5-10 dakika yalnız kalıyorum onları bekliyorum, ya da beraber oturup servisi bekliyoruz... Bende o aralığı doldurabilmek için, yanımda kitap taşıyorum. Ama Çarşamba günü ben tedaviden çıkmadan yetiştiler bu sefer bana annemler. Önce oturduk birşeyler atıştırdık, sonra da "madem öyle kitabımı elime alayım" dedim servisi bekleyene kadar. 

Sonuç üstteki resimlerdeki gibi oldu işte... Beyfendim aldı eline kitabımı, kendi okuyacakmış. Girdi annannesinin kolunun altına, başladı sayfalarına bakmaya. Harflere anlam yüklemeye çalışmasa da henüz, dikkatini çeken sayılar ve resimler şu an... :)

Bir süre o hallerine hevesle baktık annemle. Klasik olarak; "Gün gelecek, kuzum benimle beraber kitaplar da okumaya başlayacak." diye düşledim yeniden. Sonra bir almaya çalışalım dedik, kitabın ön tarafına bakarken. "Kuzum ver hadi okuyayım kitabımı" dedim, elimi uzatarak. O da "Olmas" dedi. Sonra da üstte sol taraftaki gibi sarıldı kitaba delim. Siz söyleyin ne yapalım biz bu kuzuyu? =)

Kuzum maşallah, bizimle oyunlar üretiyor bir süredir iyiden iyiye. Sol taraftaki resimlerden sonra; bizimkine gülerken annemle, bir daha uzattım elimi. Bu sefer de sağdaki resimdeki gibi hem sarılıp hem de kahkaha atmaya başladı. Bu sıralar; bir yalandan büyük gülmesi, bir de gülmelerimize bazen gerçek bazen de yalandan katılması var ki, bayıltıyor bizi. Yine o gülüşü karşısında kalakaldık ve gülmekten başka bir şey yapamadık o an yani. Alem çocuk benim yeğenim, maşallah... :)

Kağanımın bu hallerini de mi görecektik ve daha neler neler göreceğiz zamanla acep? Bunları söylemeden edemiyormuş insan, yanında bir insan yavrusu büyürken. Canım yeğenim ile; merak ve heves ettiğim herşey, çok şükür birer birer gerçekleşiyor. Allahım iyi ki vermiş onu bize...

 Yani diyeceğim o ki, bazen mümkün değil kitap okumak. Tatlı bir maalesef ile... =)

Mutluluklar bizlerle olsun dilerim...