Ne zamandır Şiirlerle Hayat yazı dizime yazmamamın eksikliğini hissediyor ama bir süredir içinde bulunduğum durumlarımı anlayabilecek bir şiire rastlayamıyordum. Dün şiir arşivimi gezinirken, bir şiire denk gelip durakladım. "Meğer ne zamandır Nazım Hikmet Ran şiirlerimin dosyasını açmıyormuşum..." dedim. Bir yokluğu şiirle, azıcık sözle anlatabilen bir şair Nazım Hikmet Ran. Sayılı eski zaman şairlerimizden sevdiklerim arasında, Nazım Hikmet Ran...
O zaman bir kez daha Nazım Hikmet paylaşmalıyım dedim dün rastladığım gibi. Dünden bugüne, gönüllerde saygınlığını dillerde şiirleri unutulmamış bir şair o. İnsan zaten en son ne zaman anılırsa, o zaman ölürmüş... Hala ölmeyenlerden Nazım Hikmet Ran; Cemal Süreya, Barış Manço, Cem Karaca, ve şimdi aklıma gelmeyen birçok sanat büyüğümüz gibi... Şiirlerle Hayat'ta bu yazıda; Nazım Hikmet'in Kar Kesti Yolu şiiri var...
Kar Kesti Yolu
Kar kesti yolu
Sen yoktun
Oturdum karşına dizüstü
Seyrettim yüzünü
Gözlerim kapalı...
...
Gemiler geçmiyor
Uçaklar uçmuyor
Sen yoktun
Karşında duvara dayanmıştım
Konuştum, konuştum, konuştum
Ağzımı açmadım
Sen yoktun
Ellerimle dokundum sana
Ellerim yüzümdeydi...
Sen yoktun
Oturdum karşına dizüstü
Seyrettim yüzünü
Gözlerim kapalı...
...
Gemiler geçmiyor
Uçaklar uçmuyor
Sen yoktun
Karşında duvara dayanmıştım
Konuştum, konuştum, konuştum
Ağzımı açmadım
Sen yoktun
Ellerimle dokundum sana
Ellerim yüzümdeydi...
Nazım Hikmet RAN
Bir insanın sevince, nasıl sevdiği kişi olduğunu ve esasında sevdiği kişinin varlığına ihtiyaç da duymayacağını anlatan bir şiir bu bence. Ben her okuduğumda bunu anlıyorum, bunu hissediyorum başlangıçta. Özdemir Asaf'ın da bir şiirinde belirttiği gibi, insan sevdiği oluyor aslında;
Kar Kesti Yolu şiirini zamanında anlamamışım meğer, sadece almış saklamışım belki de diyorum bir de şimdi. Çünkü bir zamanlar beklediğim kişinin geleceğine olan umudumu da hatırlatıyor şimdi. Kiminin varlığı çok az sebebe bağlı da olsa, yokluğunu kaldırmıyor galiba bazen insan. Yokluğunda da hem var, hem yok hissediyor kişiyi. Varoluyor yine, hayallerde de olsa... Aynı Nazım Hikmet'in şiirindeki gibi hissediyor ama anlamlandıramıyormuşum bu olguyu meğer. Yoksun olgusunu nasıl anlatabilirdim ki bu şiir kadar iyi diyorum ama şimdi...
İçimde bir sevgilinin değilse de, şu sıralar yine herhangi bir yokluğun hissini yaşadığımdan yana da anlayabildiğim bir şiir bu. Olmayan birinin ve şimdi yaşamadığım bir hissin varlığını içimde hissediyorum, bu yokluğu da anlatabiliyor şiir. Ağzımı açmıyorum, dokunmuyorum, ama hayallerime dokunabilseniz eğer biri var konuştuğum ve anlaştığım... Bazen eskilerden biri bu, bazen geleceğim dediğim kişi. Ama birileri var, bir hisler var; varlıkları bir hayal bir gerçek olup anımsatıp duruyor kendini bazen... Nazım Hikmet'in dediği gibi, "Konuştum, konuştum, konuştum. Ağzımı açmadım, Sen yoktun..."
Yokluk mu? Yok mu gerçekte biri? Kime göre ve niye göre? Kişiler demiştim, hatırlanana dek yaşarlar aslında. Anılar ve hayaller de hatırlandıkça ve gerçeğe dönüşmesini bekledikçe yaşar aslında... Şiirlerde esasında yansıttığından fazlasını da anlayabilirmişim, bunu zamanla öğrenmiştim ben. Bu şiir de bu durumumu bana çok iyi anımsatıyor işte...
Size ne anımsatıyor bilmem, bana bunları anımsatıyor "Kar Kesti Yolu" şiiri. Hayatın içinden bir şiiri daha sizlere sundum. Nazım Hikmet Ran yine tercüme oluyor içimdeki garip hallerin anlatımına işte. Geçmişten bugüne uzanabilen nadir üstadlardan biri... Size ne anımsatıyor bu şiir merak ediyorum, yorumlarınızı bekliyorum. Bir de büyük laf edeyim de, orada olduğunuzu belirtirsiniz belki; iddia ediyorum, yine yorum gelmeyecek bu yazıya da! :))
İşte böyle, bir Şiirlerle Hayat yazısının daha sonuna geldik. Bir zamanlar bu şiiri okuduğumda aklıma şu dizeler de geliyordu, hala da aklıma geliyor diye eklemek istiyorum;
Yıkıldı Yolunu bekleyen şehir,
Artık gelsen de bir gelmesen de bir... (Özdemir Asaf)
Sevgilerimle... :)
Not; Nazım Hikmet Ran bana Özdemir Asaf'ı anımsattı durdu bu yazımda yine. İkisinin yeri çok ayrı elbet, bir tutamam-tutulamaz. Ama uzun zamandır Şiirlerle Hayat yazısı yazmıyormuşum, paslanmış hissederken birden ard arda düştü dizeler aklımdan klavyeye. Sizin de geldi ise benimle paylaşın lütfen. Umudum var yine, yorum gelecek bu sefer. Sessiz takipçilerime de sevgilerimi sunuyorum... :)
Bir insanın sevince, nasıl sevdiği kişi olduğunu ve esasında sevdiği kişinin varlığına ihtiyaç da duymayacağını anlatan bir şiir bu bence. Ben her okuduğumda bunu anlıyorum, bunu hissediyorum başlangıçta. Özdemir Asaf'ın da bir şiirinde belirttiği gibi, insan sevdiği oluyor aslında;
Kim o deme boşuna, benim ben.Öyle bir ben ki kapına gelen,Baştan başa sen...
Kar Kesti Yolu şiirini zamanında anlamamışım meğer, sadece almış saklamışım belki de diyorum bir de şimdi. Çünkü bir zamanlar beklediğim kişinin geleceğine olan umudumu da hatırlatıyor şimdi. Kiminin varlığı çok az sebebe bağlı da olsa, yokluğunu kaldırmıyor galiba bazen insan. Yokluğunda da hem var, hem yok hissediyor kişiyi. Varoluyor yine, hayallerde de olsa... Aynı Nazım Hikmet'in şiirindeki gibi hissediyor ama anlamlandıramıyormuşum bu olguyu meğer. Yoksun olgusunu nasıl anlatabilirdim ki bu şiir kadar iyi diyorum ama şimdi...
İçimde bir sevgilinin değilse de, şu sıralar yine herhangi bir yokluğun hissini yaşadığımdan yana da anlayabildiğim bir şiir bu. Olmayan birinin ve şimdi yaşamadığım bir hissin varlığını içimde hissediyorum, bu yokluğu da anlatabiliyor şiir. Ağzımı açmıyorum, dokunmuyorum, ama hayallerime dokunabilseniz eğer biri var konuştuğum ve anlaştığım... Bazen eskilerden biri bu, bazen geleceğim dediğim kişi. Ama birileri var, bir hisler var; varlıkları bir hayal bir gerçek olup anımsatıp duruyor kendini bazen... Nazım Hikmet'in dediği gibi, "Konuştum, konuştum, konuştum. Ağzımı açmadım, Sen yoktun..."
Yokluk mu? Yok mu gerçekte biri? Kime göre ve niye göre? Kişiler demiştim, hatırlanana dek yaşarlar aslında. Anılar ve hayaller de hatırlandıkça ve gerçeğe dönüşmesini bekledikçe yaşar aslında... Şiirlerde esasında yansıttığından fazlasını da anlayabilirmişim, bunu zamanla öğrenmiştim ben. Bu şiir de bu durumumu bana çok iyi anımsatıyor işte...
Size ne anımsatıyor bilmem, bana bunları anımsatıyor "Kar Kesti Yolu" şiiri. Hayatın içinden bir şiiri daha sizlere sundum. Nazım Hikmet Ran yine tercüme oluyor içimdeki garip hallerin anlatımına işte. Geçmişten bugüne uzanabilen nadir üstadlardan biri... Size ne anımsatıyor bu şiir merak ediyorum, yorumlarınızı bekliyorum. Bir de büyük laf edeyim de, orada olduğunuzu belirtirsiniz belki; iddia ediyorum, yine yorum gelmeyecek bu yazıya da! :))
İşte böyle, bir Şiirlerle Hayat yazısının daha sonuna geldik. Bir zamanlar bu şiiri okuduğumda aklıma şu dizeler de geliyordu, hala da aklıma geliyor diye eklemek istiyorum;
Yıkıldı Yolunu bekleyen şehir,
Artık gelsen de bir gelmesen de bir... (Özdemir Asaf)
Sevgilerimle... :)
Not; Nazım Hikmet Ran bana Özdemir Asaf'ı anımsattı durdu bu yazımda yine. İkisinin yeri çok ayrı elbet, bir tutamam-tutulamaz. Ama uzun zamandır Şiirlerle Hayat yazısı yazmıyormuşum, paslanmış hissederken birden ard arda düştü dizeler aklımdan klavyeye. Sizin de geldi ise benimle paylaşın lütfen. Umudum var yine, yorum gelecek bu sefer. Sessiz takipçilerime de sevgilerimi sunuyorum... :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bloğuma hoşgeldiniz. Yazımı okuduğunuz için teşekkür ederim.
İnşallah beni yorumlarınızdan mahrum bırakmazsınız... :)