Hayatımda bazı dönemler bir şeylere yetişemiyor olmak hiç hoşuma gitmiyor. Aman ya evdesin ne işin var ki dediğinizi duyuyor gibiyim, ah öyle olmuyor işte... :)
Artık sıklıkla evde de olsam bile, geçen sene Aöf İkinci Üniversite'ye girdiğimden beri, sınavlara doğru evde bir telaşım mutlaka oluyor. Kağan'ın varlığı ile ders çalışmalarım epey zorlu olabiliyor. Onun benimle oyun oynamak istemesi veya benim ondan gözümü alamayıp sürekli kafamın dağılmasına sebebiyet bulmamdan ötürü, sınav hazırlıklarım uzun veya zahmetli oluyor. Olduğundan daha fazla yoruluyorum. :) Ama halimden fazla da şikayetçi değilim doğrusu. Neyse bu konuya bir ara geliriz yeniden... :)
Diyeceğim şu ki; Finallere hazırlıklarım dolayısıyla dün ve önceki gün buralarda olamadım affola... :)
Daha önceki Fotoğraflarla 1 Haftam yazılarımı ise, burada bulabilirsiniz... :)
Gelelim senenin 2. haftasının nasıl geçtiğine? :)
Geçen hafta Cumartesi akşamı, ablamgillere gitmiştik. :) Kağan'ı anne babasına kavuşturduk yine. Bu kavuşturma halleri ve ayrılma halleri artık Kağan'ın farketmeye başladığı durumlar haline geldi. Kuzum özlüyor, her iki tarafa da gidiş gelişlerde hem gitmeye hem de kalmaya kararsız kalıyor. Gitmek istiyorsa da, ailenin her bir fertlerinden de ayrılmak zor oluyor artık... Zor zamanlar geçiriyoruz doğrusu, başladık yavaş yavaş bu süreçlere. :)
Resimden nerelere geldim yahu; yukarıdaki resim annanne-torun ablamgillerde iken çekildi. :) Cumartesi akşamı gittik, Bu Çarşamba akşamı da döndük... Velhasıl biz başka bir zorlu döneme adım atalı oldu baya, büyüdükçe dertlerimiz daha da büyüyor, gözlemliyorum ve öğreniyorum... :)
Kuzumun sepet sevdasını bilmeyen kalmamıştır sanırım. Teyzesinin küçüklüğü gibi, değişik yerlere girmeye ve saklanmaya çok meraklı çook. :) Bu döneceğimiz akşamdan efendim, odaklanmış ve uykusu gelmiş Kağancığım... :)
Kağan'ıma değişik de haller, ne güzel yakışır.. :)
Ah işte bu haftaki asıl konumuza gelelim; Kağan benim ders kitaplarımdan sonra artık iyice okuma kitaplarıma da kafayı takmış durumda. :) Bu hafta okuduğum kitabı her fırsatta eline geçirdi ve köşelere kaçmalara başladı sonra. :) Başlangıçta yırtma huyu olduğu için yırtarsa diye korktuk çoğunlukla elinden aldık. Ancak en son eline geçirip koltuk kenarına saklandığını görünce, ne yapacağını merakla izledik. :) Resimde görüldüğü gibi, kitabın sayfalarını açıp göz gezdirip duruyor. Öyle mutlu oluyor ki bu durumdan, resimdeki sırasıyla göründüğü gibi mutluluk... :)
"Sanırım kendi kitaplarını Kağan'a okuma zamanı geldi" desem de, annemler "biraz daha var" diyorlar. :) Ben denemeye kararlıyım bu sıra aslında. :)
Bu hafta bu resimi paylaşıp altına şöyle yazmıştım; "Kollarında böyle bir meleği uyutan nasıl mutsuz ve hayatı sevmeyen biri olabilir ki? :) Hayat enerjim yüksekti, Kağan'dan sonra daha da artmış olabilir normaldir. :) Maşallah kuzuma ve bana..." :) Hala sözümdeyim. Bir melek var olan dünyanızı ya güzelleştirir ya da olanı daha da güzelleştirir. Bunu görememek veya görmemeye çalışmak hayattan vazgeçmektir... :) Bunlar benim fikirlerim tabii...
Ve bu hafta 2 gün öncesinden eve dönmüş de olsak ablamlardan, Cuma günü ablam Kağan'ı istedi yine. Ben çalışmıyorum Cumartesi, getirin de biraz dinlenin dedi. :) Haftasonu Kağan yine evindeyken yani, fırsattan istifade bende ders çalışmalarımı hızlandırayım dedim. :) Hızlandırdım da; haftasonum ders çalışmalarımla geçti. Ve devam da ediyorum. :)
Böyle geçirdik bir haftayı; finallere hızlandırılmış çalışmalarımla hazırlanıyorum. Buralardayım ama bırakmadım bloğumu. :) Sınav dönemindeki tüm öğrencilere başarılar diliyorum. Hepimize mutlu haftalar diliyorum... :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bloğuma hoşgeldiniz. Yazımı okuduğunuz için teşekkür ederim.
İnşallah beni yorumlarınızdan mahrum bırakmazsınız... :)