Zor bir gece geçirdik dün, bana göre epey zor. İlk defa hastalanmıyordu Kağanım ama, ateşi bir düştü bir çıktı çok korkuttu bizleri. "Elbet olacak alışmak gerek, bir çocuk her an sapasağlam büyümüyor," biliyorum. Ama o an geldiğinde kalbe söz geçmiyormuş, bir kez daha anladım dün...
Sabah 6'ydı en son ferahladığında kuzum bu sabah, ancak o zaman yatma kararı aldık bizde annemle. Gözlerimi kapattım, ağrıya ağrıya da olsa uyumaya çalıştım. 10'a doğru uyandık sabah ama uyanana kadar uykumda hep Kağanımla uğraştım durdum. Sabah düştü ancak ateşi kuzumun. Sabaha karşı rahatladı yattı ama ateşinin düşmesi sabahı buldu işte...
Kuzumuzun ateşlenmesini diş diye tahmin ediyoruz, üst veya alt çene dişleri... Sabah kalktık biraz bir şeyler yiyerek uyudu, şimdi şükür ayakta biraz. Ama halsizliği hala biraz hakim. Gece o ateşler içinde yanarken, bizim içimiz parçalandı sanki. Beklemek daha çok zordu dün benim için, geçecekti evet ama aklım endişeye odaklanmış korku ile doldurmuştu kendini. Uyuduğumuz adam akıllı birkaç saatte, bilmediğim sokaklarda ve çocuk tiyatrolarında Kağanımı aradım durdum tüm gece...
Allahım hastalık vermesin, hastalıklardan korusun cümlemizi ve cümlesini. Bizlerin de böyle böyle büyüdüğünü söylediklerinde, büyük sabır ve zor zamanlar yaşadıklarını daha iyi anlıyorum anne ve babalarımızın. Allahım annelere peygamber sabrı veriyor sanırım. Annem ve ablam, böyle durumlarda benden dirençli ve kendilerini iyi telkin ediyorlar. Onlar da benim gibi olsalardı, halimiz ne olurdu bilmem...
Bir gece böyle geçti işte; endişe ile bekleyerek ve bol bol dua ederek. Anladım ki bir kez daha bu gece; beklemek en zor şeymiş bu hayatta ve bazen daha da zor olabiliyormuş. Sevdiğin için, endişe duyduğun kişi için beklemek beklemek; çok zor işte. Böyle anlar oldukça daha çok anlıyor insan; şu anın veya biraz öncesinin kıymetini... Şükürler olsun... :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bloğuma hoşgeldiniz. Yazımı okuduğunuz için teşekkür ederim.
İnşallah beni yorumlarınızdan mahrum bırakmazsınız... :)