Engelliler Haftası İmiş - Mayıs 2018

Bu hafta Engelliler Haftası imiş, dün itibariyle twitter'dan öğrendim bu hafta başladığını. Google'dan baktığım üzere; her sene 10 Mayıs ile 16 Mayıs arasında, Birleşmiş Milletler'e üye 156 ülke ile aynı anda kutlanılan özel bir hafta deniliyor. Oysa biz engellilerin gözünde görülen bambaşka...

Öncelikle böyle bir haftaya önem verilmesi elbet güzel, ama bir sene boyunca da aynı özen gösteriliyor olsa idi ve aksaklıkları biz engelliler için sadece "engelliler haftası" geldiğinde hatırlanmıyor olsa idi. Her sene söylediğim şeyler bunlar, ama yine söylüyorum ki; umarım seneye söylemek durumunda kalmam böyle şeyler... Engellilik durumu bir hafta ile sınırlı olmayan bir ömrünü kapsayan biz engelliler, ömrümüz boyunca çoğunlukla kabul edilmeyi istiyoruz. Bir zaman hatırlanıp çoğu zaman unutulmak istemiyoruz...

Ben de bir engelliyim, biliyorsunuz okuyorsanız eğer. Bu seneyle beraber yaklaşık 20 senedir... Ama hayatı seviyorum, görülen tek bir taraf olmasın; "engelliler mutsuz, çaresiz ve de diğer insanlar gibi değil" denilmesin istiyorum. Ailem var, çoğumuzun şansı; çevresi kabul etmese bile ömrü boyunca, ailesi ve sevmeye fırsat tanıyan sevdiklerinin olması. Bazılarımızın da yaşamı sevmeye bahaneler bulması... Benim de ailem ve çevrem diyebildiklerim, en büyük şansım işte... Yaşama sevincimi bir şekilde buluyorum, hayatı sevmeye devam ederek...

Bir engelli gördüğünüzde, yüzünü çevirmeyin ve onu bu dünyadan olmadığına ikna etmeyin istiyorum; ben artık bozulmuyorum garipsesem bile ama bazen takılı kaldığım anlar da olmuyor değil hani... Üstteki fotoğrafta tekerlekli sandalyemi saklamadım, belki 2010'dan önce olsa idi saklardım; zira o zaman ayakta idim, neden kullandığımı sorarlardı. Üstteki fotoğraflardan, photoshop yapılmış sağdaki fotoğrafı; kendimi göbekli gördüğüm için arkadaşıma photoshoplatmıştım. Ama şimdi, o göbeğimi de yok sayabiliyorum, eskisi kadar kilolu değilim. Bir de şimdi her haliyle bu fotoğrafı sevebiliyorum, zira şapka sebepli çekindiğim bu fotoğraf hala çok güzel benim için... :)

Gelelim engelliler haftası gereğince, söylemek istediğim diğer şeylere;

Engelli demek, çoğu şirketin reklam gördüğü veya satış kampanyası gözüyle baktığı bir insan portföyü Türkiye'de. En çok buna kızıyorum ben... Engelliler Haftası'nda dolu dolu kutlayanlara belirterek; "bir sene boyunca da asansör kullanımlarınıza ve de engelli park yerleri kullanımına da dikkat edin, bir engelli gördüğünüzde yüz çevirmektense bir gülümseme bahşedin." Diyorum ve diyor duyarlı insanlar bir de. Ama böyle dediğinizde ve de takip ettiğinizde, geri dönüşlerin daha kabaca olduğunuda ve sonraki günlerde insanlarımızın dikkat etmediğini de gördüm kendi gözümle...


Daha birkaç hafta önce, Otizm Farkındalık Haftası'nda okulların yaptığı kutlamalara, bir baba itirazda bulunmuştu; "keşke okullara kayıt yaptırırken de, siz ailelerin isteği ve de okulun prensipi için bizleri açıkta bırakmayarak gösterseniz duyarlılığınızı!" diye tweet atmıştı...

Çok konuşulmadığı ve de göz ardı edilmek istendiği için bilinmediğini düşünüyorum; özel okullara alındığı kadar, "engel durumunun gerektirdiği şekilde normal okullarda da eğitimine devam edebilir ve de böyle devam etmelidir" denen engelli çocuklarımız da var bizim. Ama engelli haftasında konuşulup da; diğer günlerde engelli öğrenci barındıran okullarda, ailelere ve çocuklara engelliliğin ne demek olduğu anlatılamayan ülkemde çok da garip olmasa ve anlaşılmamas normal olsa gerek tabii...

O babanın tweet'inin paylaşıldığı her mecraanın yorumlarında bazıları şöyleydi; "Özel okullar var böylesi öğrenciler için ama!", "Diğer çocuklar ve aileler de elbet rahatsız olabilir.", "Öğrenciler onu üzer sonuçta, öğretmenlerin istememeleri de normal.", "Gitsin, özel okulda okusun tabi!" İyi yorumların altında böyle kötü yorumlar da vardı işte ne yazık ki... Utandım, onlar adına! Kendileri adına düşünüp, diğerlerinin zorluklarını ve de imkanlarını düşünemeyenlere üzüldüm en çok da...

Hazır Engelli Haftası gelmişken ve çoğu kişi bir haftalığına görünür yapmışken bizleri, sizlere değişmesini istediğim düzenlerden bahsedeyim istiyorum bu sebeplerle;

- Okullarda senede en az iki kez, engelliler konulu konferanslar verilmesini isterim; öğrencilere ayrı, ailelere ayrı. Okullarda okuyan öğrencilerin ve ailelerin zorluk çekmemesini istiyorum çünkü. Ben öğrencilik zamanımda hep bunun hayalini kurdum galiba...

- O konferanslarda, engellilerin kullanım alanlarına saygıdan tutun da, engellilerin varlığına karşı nasıl davranış sergilenmemelidir onların da öğretilmesini isterim. Bir gün değil, senelik değil; bütün ömre ülkecek yayılan bir kaygı haline gelsin bu durum da istiyorum...

- Engellilerin yeri, toplu taşıma araçlarının her birinde olsun. Neden mesela şehir içi taşımaların her birinde ülkece değişmesi gereken bir düzen mevcut değil? Anlamıyorum, anlamlandıramıyorum. Bir şehirden diğerine geçerken de, uçağı kullanmak için bile kullanmam gereken otobüslerde sorun yaşıyorum. Bu duruma da elbet, her engelli kadar bozuluyorum. Ama biliyorum ki yılmayacağım, yılmayacağız biz engelliler...

- Konferanslar verilsin yurdun dört bir yanında, engelliler birey sayılsın; tedavilerimiz devlet tarafından sorun çıkmayacak derecede karşılanarak desteklensin. Ne bir ilaç için birçok mesaja, paylaşıma; ne de sosyal medya hesaplarından yardım çağrılarına ve ünlülerin yardımlarına gerek duyalım. Bir hastanın ilaca ihtiyacı var ise, devlet parasıyla karşılanabilsin. Sağlık parasız olsun yani, eğitimlerimizi ve tedavilerimizi sınırlı da olsa parasız alalım.

- Ülkemde yapılan her türlü yapıya yapılmadan önce ve yapılırken, bir engelli gözüyle de bakılsın istiyorum. Ancak öyle anlaşılır, yapılan yapıların yersizliği ve eksiklikleri... Böyle bir zorunluluk getirilsin isterdim...

- Meclisin içinde daha fazla engelli vatandaş bulunsun, bulunsun ki bizi savunsun. En olmadı engelli yakınları bulunsun ki, okullarımızdan tutup iş hayatımıza kadar yeniliklere imza atılsın. Yaşamak bir orman gibi hür ve kardeşçe, bizler için daha kolay olsun... :)


Ve hayat, bizden çok ailelerimize zor aslında. Öyle bir sistem gelsin isterim ki, zorluklarımız sadece eğitimle giderilebilsin; tüm ülke ve tüm aile bireylerine yayılarak. Ailelerimize kolaylaştırılacak çözümler bulabiliriz. Kısaca, bir gün veya sene içinde birkaç gün hatırlanmak değil; her dönem bilinmek, anılmak, sayılmak ve görülmek istiyoruz. Bence Engelliler Haftası bile, tam anlamıyla amacına hizmet etmiyor ama en azından bazılarına bir hatırlatma oluyordur ve ömür boyu farkındalığını kazanıyordur; diye umut ediyorum...

Duyarlılık ve içtenlikle, tüm engelli dostlarımın engelli haftasını kutluyorum. Madem öyle, sözde bile olsa gelenek yerine getirelim. Ömrüm el verdiğince, hepimiz adına konuşmayı ve yazmayı devam ettirmeye çalışacağım... :)

Beni okuyorsanız, her biriniz; fikirleriniz ve de önerilerinizle de destekleyin. Yorumsuz bırakmayın lütfen. Sevgilerimle... :)