7 Şubat'ta 2018'de dedemin hastalığının tedavisi için yanında olmak adına, annemle beraber gittiğimiz Antalya'dan evimize -Bursa'ya- döneli bugün 5 gün oldu... Bugün beraber geldiğimiz dayım, yengem ve İncimi yolculadık Antalya'ya ve kısmetse bir ay sonra biz de yine yanlarına, Antalya'ya döneceğiz... :)
Dönüşe bir ay var ve 5 gündür kavuşmanın verdiği mutluluğa ve tam hissettirmesi huzuruna doyum yaşıyorum. Antalya'da geçirdiğimiz ilk bir ayın sonunda, burayı özlemeyi daha derin hisseder ve bu hissi artırır olmuştuk. Şükür ki yine evimize, yurdumuza kavuştuk...
Kavuşmak demişken; esas kavuştuğumuz sevdiklerimizdi, eve kavuşmak onlara kavuşmak demekti. Kavuşmak, tamamlanmak demekmiş meğer; yeğenime yeniden sarılabilir ve dokunabilir olduğumda, eksik kalan yanlarımı tamamlanmış ve düzenimize yeniden kavuştuğumuzu anladım. Bu, yerleşik hayata geçmiş olan insanoğlunun kendini bir yere ait hissetmesinden ötürü bir hissiyat sanırım. Geldiğimden beri, ayrı düştüğüm düzenime kavuşmuş ve son 1-2 haftadır sıkıntılı geçen gecelerimi atlatmış gibi hissediyorum kendimi... :) Bu iyi bir şey değil mi?
Diğer yandan, birkaç zamandır da şunu diyorum: beden sağlığım tamamen yerinde olsaymış da gezemezmişim belki de, öyle ya iki ayda böyle hissediyorsam kendimi; gezerim dediğim ölçüde uzaklaşamazdım belki de evimden yurdumdan...
Düşünceler düşünceleri kovalıyor velhasıl. Kavuştuğumuza sevindiğim kuzum, yanımda yöremde "teyze, teyze" diye dolaşıyor yine şükür. Bir kuzudan uzaklaştık, diğerine yakınlaştık işte. İncim bu sabah gitti, dayım ve yengem ile evine... :) Mayıs'ta da yeğenimle beraber döneceğiz kısmetse bizde dedemin evine...
Geldiğimizde yeğenim küsmeye çalıştı ama beceremedi, ilk önce annemi görmezden geldi ama çabucak geri döndü ve sarıldı sıkı sıkı. Sonra benim yanıma geldi, sıkıca sarıldık birbirimize. Git-gel sarılmalara doyamadık ve hep diyorum, "Allahım doyurmasın da inşallah..." :) Resim yapmalara, oyun oynamalara ve etkinliklerimize sarıldık yine sıkıca, şu 5 günde bile birbirimize yettik yeniden... Yakınlaşmaya fırsatı bulmak kolay; görmek gerek işaretleri, fırsatları ve de teklifleri. Bazen o yönlendiriyor, bazen de ben... Kağanım öyle bir boy atmış ki, bir de sanki yeni gelmişliğimizin üzerindeki çekingenliğiyle az biraz durulmuş. Açılıyor da şimdi yavaş yavaş... :D
Geldik işte evimize, kısa süreliğine olsa bile... Kavuşmak Bu Demek, diyerek döndüm; çünkü bu demekmiş meğer, ben de yeniden adlandırdım. Bir küçük çocuk bırakınca ardında, hayatının başından beri veyahut bir kısmından beri yanında olmaya devam eden; eksik kalmak zormuş ondan ayrılıp da, hem onun özlemi de ayrı oluyormuş. Uzun zamandır yeğenimle bu kadar ayrı kalmamıştık ve de birbirimizi bu kadar özlememiştik; şükür kavuşturana, kavuşturanlara... Babamla, ablamlarla da kavuştuk ama yeğenimle kavuşmak daha başka... :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bloğuma hoşgeldiniz. Yazımı okuduğunuz için teşekkür ederim.
İnşallah beni yorumlarınızdan mahrum bırakmazsınız... :)