Endoskopiye De Girildi, Saçlar Da Kesildi - (24.11.2016-Perşembe)

Korkulan bir rüya daha bitti bugün. Hani geçen hafta bu yazımda korkularımızla başa çıkmaya uğraştığımızdan ve haftaya -korkuyor da olsam- bugün için Endoskopi randevumuzun olacağından bahsetmiştim ya; bugüne yer yer korkuma yenilerek, korkumdan biraz arınarak, düşünerek, düşünmeyerek geldik ve nihayet bunu da atlattık. Bu sefer annemle beraber aynı operasyona girdik, önce ben sonra annem olmak üzere. İkimizin de 3. Endoskopi deneyimiydi. Çok şükür bunu da atlattık. İyi okumalar...

Önce Endoskopi'ye Girmek Üzere Uyandık Bu Sabaha...

Gemlik Devlet Hastanesi'nde ilk defa bir operasyona girdim bugün ve bu durum da beni büyük ölçüde korkutuyordu elbette. Saat 11.00'de orada olmamızı istemişlerdi; sabah uyku uyumak açısından rahat da olsak, iki defa uyandım ve yeniden uyudum her defasında. İkinci uyanışımda telefonumda dostum Meromdan gelen bir mesaj vardı ve bu sabahıma yardımcı olan bir mesajdı. İkinci uykumu daha da huzurlu uyudum. :)

Saat 10:10'a kurduğum telefonumun alarmı çalınca anneme çağrı attım ve geldi beni de kaldırdı, hazırlanıp hastaneye gittik. Endoskopi yapılması için bizi yönlendirdikleri yere asansörle çıkış olmadığı söylendi; merdivenlere kadar tekerlekli sandalyeyle gidip, merdivenleri babamın sırtında çıktım. Bugünün en kötü olayı bu oldu aslında, en önemli yer olan hastanelerin tek bir yerinin dahi engelli olmamasını tercih ederim! Annemi dosyamızı alması için diğer binaya yollamalarıyla beraber bir garip bekleme başladı benim için, stres dolu. 

Bugün korkumu en aza indirebilmiş halde gitmiş de olsam hastaneye, ameliyathane yazan bir koridorun ucunda oturmak yine de iyi değildi benim için. Üstteki fotoğrafımı operasyonu beklerken çektim, gerildiğim anlarda gülemediğimi fark ettiğimde. Hemşirenin isim ve soyisminin yazılı olduğu kaşeyi de görünce iyice mesaj algıladıysam da, buruk gülümsememi silemedim yüzümden. Derdim vardı benim o sırada, korkularım. Baktım uğraştım, ama operasyon öncesi ancak o kadar gülebildim... :) 

Ameliyathane yazan yerin sağ ön tarafındaki odada operasyon yapılıyor, onun karşısında resimde açık kapısından beyaz ışık görünen açık kapı ise operasyondan çıkartılıp dinlenmeye alınan oda...

Benden önce bir bayan operasyon odasının karşısındaki odaya çıkarılıp uyandırıldıktan sonra, operasyon odası yeniden hazırlandı ve bir abi gelip bana damar yolu açtı; benim stresim o zaman yeniden katlanmıştı işte... "Ben biraz korkuyorum esasında," diye damarlarımın inceliğinden de bahsederken."Sen sadece sakin ol, korkulacak bir şey yok." dedi bana güven vererek. Sonra annem gelene dek bekledik, dosya gelince bilgilerimi yazdı hemşire, imzalanacak yerleri ayarladı ve "annem git gide benzimin atmaya başladığını ve sakin olmamı" söyledi o sırada. Annemin sözleri ve teskin edici bakışları yeterli geldi aslında o anda...

Ameliyathane yazan kapının sağında kalan odaya girdiğimde yine başladı bir ara stresim ama... Şanslıydık ki operasyona giren anestezi teknisyeni ve yardımcıları çok iyilerdi... Beni sedyeye yan yatırdıktan sonra annemi çıkardılar, damar yolunu açan abiye tekrar "biraz korktuğumu" söylediğimde gözlerim doldu. Dostumun, annemin ve babamın söylediklerini ve de kendime verdiğim sözleri hatırlayıp kendimi sakinleştirmeye çalıştığımda daha iyiydim. O sırada anestezi teknisyeni sakinleştirici yapacağını söyledi ve sakinleştiriciyi damar yoluna enjekte ettiğini görürken gözlerimi kapattım. Hemen ardından ağzıma başıma takılan sistemle kısa bir ağızlık takıldı dişlerime ve bunu sıkıştırmam söylendi. Gözlerimi kapattım sonra yeniden, iyi şeyler düşünmeye başladım ve sonrası bembeyaz oldu etraf. 

Uyanmaya yakın hatırladığım şey beyazlıktı, beyaz bir koridorda dostumla konuşuyordum. Operasyondan hatırladığım tek şey bu. :) Gözlerimi beyazlıklar içerisinden açtığımda karşımda babam vardı, uyanamayıp geri yumdum gözümü. Babam biraz daha uyu dedi, uyudum. Tekrar uyandığım bir ara "bitti mi, annem nerede?" diyebildim. Annem o sırada hala operasyondaydı. 5-10 dakika sonra annemi getirdiler ben ayılırken. Annemi uyandırmaya çalıştılar, tepki verdikten sonra "Tamam ayılana kadar uyuyabilir o da." dediler. Zaman geçtikçe ayıldık, annemi uyandırdıkları gibi beni de uyandırmışlar başta ama ben hiç hatırlamıyorum o anları. Uyanıp kendimize geldiğimizde annem de hatırlamadığını söyledi ve deneyimlerimizi konuşurken hemşirenin gelmesini bekledik...

Sonrası daha da rahatlık oldu bizim için, "bunu da atlattık çok şükür" dedik bol bol. Bu stresi de atlattık. 2 saat kadar bir şey yemek yasaktı, 2 saat sonra çorba için yavaş yavaş sıvı gıdalardan katı gıdalara geçebilirsiniz dediler sonrası için de. Sonuçları Salı günü doktorumuzdan alacağız, çok şükür bu da bitti-gitti... :)

Ve bu da annemle dinlenme odasında hemşireyi beklerken yapmak istediğim damaryolu kardeşliği çalışmamız. :) Annem her ne kadar "manyaksın kızım sen" dese de gülerek, beni kırmadı ve o da bana uydu. 

Annem ile ilk defa aynı sıralarda operasyona girdik bugün; önce ben, sonra annem. Çok şükür sorunsuz atlattık ikimiz de. Konsültasyon formunda yazan risklerden ötürü endişeliydim, biliyorsunuz belki. Ve bu bizim ilkimizdi annemle... Allahım daha beter hastalıklardan ve daha ciddi operasyonlardan saklasın inşallah. Sonuçlarımızı Salı günü doktorumuzdan alacağız. Üzerimden öylesine bir yük ve korku gitti ki, daha rahatım ve daha da güveniyorum kendime bize. Çok şükür. diyorum, işte çok şükür.. :)

Saçlar Kesildi

Hastaneden kuaföre gittik sonrasında da. Hazır bugün hastaneye gitmek için dışarı çıkmışken kuaför işimizi de halledelim demiştik dün. Bu sefer saçları katlı değil, düz kestirdim. Annem de bu sefer daha kısa kestirdi. Soğuklara karşı dirençsizliğimden korkmasam daha da kısa kestirecektim bende ama yaza kısmet olur inşallah yine diyorum... :) Ama ben yine beğendim, fazlasıyla kullanışlı bir model daha deneyimlemiş oldum böylece. Gelsin şimdi boyunluk ve fular takma zamanları, daha da fazla inşallah... :)

Ve Endişesiz Gülebilmek, Streslerden Arınınca Mümkün...

"Korkularımızın esiri olmadan, korkularımızdan arınabilmeliyiz." demiştim. Bunu başarabildiğime mutluyum yine bugün. Ve başarabildiysem sevdiklerimin sayesinde de başardım ben bugün bunu. Annemin, Babamın, Dostum Meromun varlıklarıyla, beni desteklemeleriyle... Haftasonu sınavlarım var ve ben bugünden sonra onlar için bile son 3 gündür olduğu kadar endişeli değilim. Üstteki resim operasyondan sonra iyice uyandığımdan sonra gülebiliyor muyum diye deneyimlediğim resim. Korkularımdan arınabildiğim için gülebildim yine daha sonra.  Endoskopiye girdim, stres gitti ve kaygı da bitti demek ki... :)

Sağlık benim hayatımda en önemli değerlerin başında geliyor. Ve sağlık alanında, karşınıza hep iyi kişiler çıkmalı. Ve sağlık, dünyada en önem verilmesi gereken ve en bedava olması gereken alanlardan biri. "Allahım ne hastanelere düşürsün ne de hastanelersiz ve doktorsuz bıraksın." der annemler hep, bu sözle bitirmek isterim. Sağlıklı günler olsun, korksak da cesaret ve kendimize güven ile üstesinden gelebileceğimiz zorluklarla karşılaştırsın Allahım bizi. Allahım kaldıramayacağımız ve devasız dertler vermesin inşallah...

Sevgiler... :)