Şiirlerle Hayat #1 - Pablo Neruda Ve Hayatı Doya Doya Yaşamak (Martha Medeiros)

"Yavaş Yavaş Ölürler" (*)

Yavaş yavaş ölürler
Seyahat etmeyenler,
Yavaş yavaş ölürler okumayanlar,
müzik dinlemeyenler,
vicdanlarında hoş görmeyi barındırmayanlar.

Yavaş yavaş ölürler,
İzzetinefislerini yıkanlar
Hiçbir zaman yardım
istemeyenler.

Yavaş yavaş ölürler
Alışkanlıklara esir olanlar,
her gün aynı yolları
yürüyenler,
Ufuklarını genişletmeyen ve
değiştirmeyenler,
Elbiselerinin rengini değiştirme riskine bile
girmeyen,
veya bir yabancı ile konuşmayanlar.

Yavaş yavaş ölürler
İhtiraslardan ve verdikleri heyecanlardan
kaçınanlar,
tamir edilen kırık kalplerin gözlerindeki pırıltıyı
görmek istemekten kaçınanlar
yavaş yavaş ölürler.

Yavaş yavaş ölürler
Aşkta veya işte bedbaht olup istikamet
değiştirmeyenler,
Rüyalarını gerçekleştirmek için risk
almayanlar,
Hayatlarında bir kez dahi mantıklı tavsiyelerin
dışına çıkmamış olanlar.
Yavaş yavaş ölürler.

Pablo Neruda


...

Yavaş Yavaş Ölürler, hayatını yaşamayanlar demiş Pablo Neruda. Ne güzel demiş. Doğru değil midir? Hayatı yaşamadıktan sonra doya doya, yaşamanın ne anlamı kalmaktadır. Hayat herşeyin gerek tatlısını, gerekse acısını çektirir insana da, Vazgeçersen acıdan kaybedersin hayat oyununu. Savaşmaya hazır olduğun an, bizdensin der çeker içine seni hayat. Bazen üzer, kırar, bazen de güldürür delicesine...


Hayatın içinde acı tatlı dengesini yaratabilmektir marifet işte. Ne saplanıp takılmak bir yere, ne de tamamen toz pembe görmek tüm herşeyi. Ne kapılıp gitmek kötü olan şeylere, ne de zorlamak kendini başka biri olmaya... Tüm bu hayat içinde dengeyi tutturabilmek marifet. Hayata kötü gözle bakmamak mesela...


Evrene enerji verme meselesi derler hep ya hayata, bence olay kendinle iyi mesajlaşabilmekte işte. Ne evren, ne de başka birşey. Olması gereken tek şey, hayatla ve kendinle barışık olmak. Hayat bir akıl oyunu der kimisi, kimisi de kalp işi... Bence yarı yarıya hayat. Ne kalpte tamamiyle, ne de tamamiyle akılda...


Ve hayatı doya doya yaşamanın yanında ölümle de bağdaştırmalı hayatı işte. O zaman ciddiyetine varırız anca bizler. Bir söz var ya bunun üzerine;

 "Hiç ölmeyecekmiş gibi dünya için yarın ölecekmiş gibi ahiret için çalışın!" diye...

Sevgilerimle... :)

*Önemli Not; Bu yazı dizisi altında paylaştığım ilk şiirdi bu. Ve çoğu gibi bende Pablo Neruda'ya ait olduğunu sanıyordum ve severek okuduğum bir şiirdir kendisi. Bu şiirin Pablo Neruda'ya ait olmadığı söyleniyor. Birçok kişi gibi ben de öyle sanıyordum ve araştırıp internetten birçok yerde Pablo Neruda'ya ait olduğunu bilsem de, değilmiş meğer. Bu yazının altına yorum yapan arkadaş sayesinde öğrendim bende, tekrar teşekkür ederim. Gerekli bilginin linkini vermiş kendisi sağolsun, o linke buradan da ulaşabilirsiniz. 

Araştırsam da kendimce, yeterince bir bilgiye ulaşamamışım meğer. İlk paylaştığım ismiyle kalsın istiyorum bu yazı, çünkü çoğumuz böyle bildik bu zamana kadar da. O yüzden asıl eser sahibinin ismini de eklemeyi uygun gördüm başlık kısmında. Şiirin aslı Brezilyalı şair Martha Medeiros'a aitmiş. Emeğine sağlık. Beğendiğim şiirin asıl sahibini öğrenmek beni mutlu da etti. Bilgi kirliliklerini temizleyebilmek ve eserleri asıl sahipleriyle anabilmek dileğimle. Sevgilerimle... :)