Şiirlerle Hayat #7 - Olmuyorsa Zorlamayacaksın

Şiirlerle Hayat yazı dizimin 7. yazısının konusu Can Yücel ve Olmuyorsa Zorlamayacaksın adlı şiiri... 

Önceki Şiirlerle Hayat yazılarımı burada bulabilirsiniz... :)

Sonradan Ekleme Not; Bu şiir esasında Can Yücel'in bir şiiri değildir, rivayet odur ki Can Yücel'in şiiri diye zamanında çok söz konusu edildi! Herkesin bildiği bir yanlışı, sonradan da olsa düzeltmek her birimizin boynunun borcu şimdi. Fakat elden de gelmiyor Can Yücel'le anmamak, öyle öğrendik ve rehberlik öğretmenlerimiz bile Can Yücel diye söylemişlerdi o süreçlerde. O yüzden bu notu ekledim ve bilhassa "Can Yücel" yazılı alt başlığı değiştirmedim. Bilinmeli diyorum! (:

Olmuyorsa Zorlamayacaksın

Olsun istersin…
Hatta olsun diye yapılması gerekenden daha da fazla üstelersin.

Aşktır ; değer verirsin, ödün verirsin, sevgiden de öte saygı gösterirsin, olmayacak kaç şey varsa bir araya bile getirirsin…
Bakarsın, ne anlattığını anlayabilmiş (?) ne de çözüm için bi’şeyler yapma gayretinde.

İştir ; sabahlarsın, “olsun” diye ailenden çaldığın zamanı oraya verirsin…

Dosttur ; hayatta kimseyi dinlemediğin kadar dinler, kendine ayırmadığın onca şeyi “O’na” ayırmaya çalışırsın…

Sonra olayın içinden kendini çıkartır şöyle karşıdan yaptıklarına bir bakarsın… Bakarsın ki her şey başladığın gibi!
Olmuyorsa, olmuyordur!

Gönlün rahat mı?
Elinden geleni yaptın mı?
Cidden olmuyorsa zorlamayacaksın…

Can Yücel


Şiirler hayata uygun görülmüş dersleri anlatır ya bazen, bu şiirde onlardan biri işte benim için. Can Yücel'in yüreğine ve kalemine sağlık, eğer tabii bu şiir Can Yücel'in ise. Ama ben kesin bir bilgi olarak bilmediğim için affınıza sığınarak, Can Yücel yazdım şiirin sonuna. Son zamanda bu şiirin de Can Yücel'in olmadığı iddia ediliyormuş. Birileri Can Yücel imzalı şiirler dolandırıyormuş sosyal medyada. Kendi adları ile atsalar ya böyle şiirleri madem. Neden böyle birşey yapıldığını anlayabilmiş değilim. Şahsen sahibinin adını kullanmayı isterdim. Ama demek ki o büyük bir ustanın ismini kullanmayı uygun görmüş...

Severim bu şiiri de doğrusu... Çünkü bazen insanı çok güzel uyandırır boşuna kurduğu hayalden veya rüyadan... Ben ilk okuduğum tarihi hatırlamıyorum yine, ama pek de büyük değildim ilk okuduğumda bu şiiri. Ama güzel bir şiir, anlamlı bence. Demek istediği de bence şu; "Ay'ın kavağa çıkmasını bekleme artık." :) Bana bunu çağrıştırdı bu sefer de okuyunca. :)

Bazen olmadık hayallere, olmadık isteklere tutuluruz ya; Bu aşk uğruna da olur, inat uğruna da, dost uğruna veya olmayacağını bildiğimiz ama kabullenemediğimiz şeyler de... Ama zamanı geldiğinde bırakmak gerekir bazı şeylerin peşini. Aşk'ın da inadın da sonuna kadar zorladığın çabanın da, dozunca yaşanması makbuldur o noktalarda bence...

Olmadıkça yıkılır yıpranırsın zamanla çünkü. Bu yıpranış herhangi bir işinin gerçekleşmediğince de gerçekleşir, sevdikçe sevilmediğini görünce de, inadının sonucunda hiçbir sonuç alamadığını görünce de... Hayat bazen istediklerini vermiyorsa sana, başkasının istediklerini veriyordur belki de... Ben böyle mutlu olamayacağım belki de diyip, vakit kaybetmeden yol almalı başka diyarlara bu sebeple... Bunlar tamamen benim yorum ve düşüncelerim elbette...

Bana gelince; olmayanı çok zorladığım oldu zamanında, çok yıprandım, çok üzüldüm. Olmadıkça istediğim, birilerine nefret de duydum. Olmadığı için onları suçladım. Öyle ya sevmiyorlardı beni, nedendi, niçindi... Öyle ya; ben çabalıyordum her defasında bir iş için, ama hep birilerinin engellemesi ile gerçekleşmiyordu istediğim başarı... Öyle ya ben inat ediyordum, neden olmasındı? Olmalıydı!

Öyleydim işte; inadım, her sevgime karşılık alma hevesim, her işi başarmak için uğraşmam, sürüyordu da sürüyordu bir ara. Oysa gittikçe yıprandığımı göremiyordum, gittikçe yıpranıyordum ve kendime olan saygımı da özgüvenimi de kaybediyordum zaman zaman.


İnsanın genç yaşlarında düşünmeye pek fırsatı olmuyor bazen. Takıldığımız noktalar çok oluyor çünkü gençliğimizde. Can acıtıcı kararlar verebiliyoruz veyahut gittikçe devam eden kalp sancılarına vesile olduğumuzu bilmeden yaşıyoruz kimi zaman.

Ama bu noktalarda büyüdükçe anladım ki; vazgeçmek, yaşamaya devam etmek için aydınlık bir yol... Hayat kısa, ölüm ani, dünya fani; ne dersek diyelim işte. Her şeyin bir sonu olduğunu da bilerek yaşamalı bu hayatta. Aşkın, işin, başarının, inadın ve belki de çok uğraşsan da seni yıkabilecek kapasitede olan dostluğun... Her şeyin bir sonu olduğunu bilerek yaşamak; olmuyorsa zorlamamayı kabul ettirebilir. Böylece üzülmez, ve birilerinin üzmelerine devamlı göz yummayı göze almayız çünkü bence...

Kısacası; Olmuyorsa olmuyordur bazen. Yaşamı zorlayarak veya her defasında olması gerekeni oldurmaya çalışarak yaşanmıyormuş her zaman, anladım... Sınırlarımızı ve isteklerimizi gerçekleştirme kapasitemizi çok fazla zorlamamalı... 


*Resimdeki ilk resim eskiden internetten beğenerek aldığım bir resim, son resim ise 2013 Aralık ayında evimizin balkonundan çekmiş olduğum günbatımı görüntüsü... :)

*Sürç-ü lisan ettiysem affola. Birilerine laf sokma çabasında değildi düşüncelerim. "Bir şiir okudum ve bu şiir çerçevesinde düşüncelere kapıldım. Ve "büyüdükçe de geliştim, geliştirdim kendimi." tarzında idi bu yazı. :) Büyürken aldığım dersler ve hayatı doyasıya yaşayabilmek adına bir Şiirlerle Hayat yazısı olsun istedim yine... Umarım beğenmişsinizdir. Sevgilerimle... :)