Engelli Olmak

Bugün bilindiği üzere, 3 Aralık Dünya Engelliler Günü... Biz Engellilerin ve Siz Engelli Adaylarının bizi daha fazla anlama günü. (Güzel bir tanım oldu bu) Size Engelli Olmak nasıl bir duygu onu anlatmak istiyorum bugün.

Engelli Olmak, Allah'ın Verdiği Büyük Bir Sınav. Ve bende varım bu sınavda. Baştan kabullendim ben bu hastalığı ve olabilecek her şeyi.


Türkiye'de Engelli Olmak;

Bir Engelli olarak bu ülkede, yani Türkiye'de, yaşamak çok zor. Bir Engellinin Türkiye'de yaşarken Engeliyle barışık olmasına rağmen engeliyle yüzleşmesi, başka engellerle karşılaşması her daim mümkün.

Engelli Olmak benim için büyük bir kayıp değil, büyük bir kazanç. Ama Türkiye'de dezavantajları çok, Engelli olmanın.

Ben son 1 yıldır hastalığımda atak geçirdim. Şimdi zorlu günleri biraz atlatmış olsam da eski günlerimdeki gibi değilim fazla. İnşallah daha iyi olacağım.

Fakat, Bir dışarı çıkacak olsam, kaldırımlar ve üst geçitler benim için daha da zorlu artık... Tekerlekli Sandalyeyi zorunda kalmadıkça kullanmayı istemedim hayatımda. Ne utandığımdan, ne de başka bir şeyden. Tek bir sebep var, fazlaca oturup kalmamayı istediğimden. Gerekmediğini düşündüğümden. Ama atak geçirdikten sonra kullanmak zorunda kaldım ve kabullenmesi epey zor oldu benim için.

Tekerlekli Sandalye'de ilk fotoğrafım... Kabullendikten sonra ilk çekilen fotoğraf. Sağdaki orjinal, soldakinde de sadece rengini canlandırdım ve biraz yakınlaştırdım. Bir alışveriş merkezinde, Babamın beğendiğim şapkayı kafama taktıktan sonra birden fotoğraf çekmesiyle gerçekleşti. İyi ki çekmiş. Bu fotoğrafla kabullenmeme yardımcı oldu babamla annem bu olayı da... :)


Yazımı Bitirmeden Önce Eğer Bu Ülkede Engelliysen Demek İstiyorum; 

1.) Dışarı çıkmak zor.

2.) Kaldırımlarda bulunmayan engelli parkurları, Geniş olmayan kaldırımlar, üst geçidin bulunmayan engelli asansörü veya bulunmayan engelli yokuşu, Engelliler için ayrılan kaldırım yokuşunun hemen önüne koyulan arabalar ve sayabileceğim nicesi; hepsi Engellilere Engel!

3.) Evleri yapan müteahhitler bile bir asansörü yapma fikrinden acizler. 1 kat yukarıdan başlatılmış bizim oturduğumuz semtte birçok apartmanın asansörü. Allah başlarına vermesin diyorum ama; bir ben değil ailem ve sevdiklerim de çekiyor benimle zorlukları. İçimden diyorum ki bazen sadece; Allah katında da merdivenler karşılasın sizleri, çık çık bitmeyen merdivenler, benim çıktığım tüm engelli merdivenler... Allah'a havale ediyorum sonra da tüm engelleri önümüze koyanları...

Söylenecek çok söz var bu konu hakkında. Ben buradayım yazmaya devam edeceğim daha. Çıktıkça Engeller karşıma, yaşadıkça ben bu hayatta, susmayacağım bundan sonra! Kendim ve Engelli arkadaşlarım için...


Biliyorum ki hayat neyi getirirse karşıma, ben onu yaşama konusunda çözüm arayarak devam edeceğim. Eksileriyle, Artılarıyla, Ailemle ve Sevdiklerimle bu hastalığa karşı verdiğim savaşla. Yılmak yok, yola devam... Umarım bir daha ki seneye, "Artık birçoğumuz dışarı daha kolay çıkabiliyoruz, Engellerimize engel olmuyor kaldırımlar. Kaldırımlardan ve otobüslerden yana, en azından az da olsa gelişme var." diyebilirim. Öyle çok isterim ki...

Fakat unutmadan; üst paragrafta söylediğim ve gerçekleşmesini umduğum temenniler, sizlerin de biraz yürekten vereceğiniz desteklerle mümkün olabilir... :)

Yazımı buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim. 3 Aralık Dünya Farkındalık ve Engelliler Günümüz Kutlu Olsun. 

Sevgilerimle, Didem KÖSE :)