Bugün 1 Yıl Oldu

 Burası bizim Sındırgı'daki öğrenci evimizdi, Annemle.

Bugün Tam 1 yıl oldu;

-Ben arkadaşlarımla birlikte Sındırgı Meslek Yüksekokulu'ndan mezun olalı,

-2 yıl boyunca annemle ve arkadaşlarımla hasretler de çektiğimiz, mutlulukları da, zorlukları da, güzel dostlukları da tattığımız o küçük evimizden ayrılalı,

-İlk gittiğimde çok şirin gelen ve sonradan daha çok sevdiğimiz o güzel ilçeden ayrılalı,

-Hep hayalini kurduğum o üniversite ortamını tatmışlığımın mutluluğunu, mezuniyetimizi ilan etmenin, keplerimizi atmanın sevincini yaşarken, Sındırgı'yı ve orada yaşadığımız anıları geride bırakıyor olmanın hüznünü de yaşayalı,

-Annemle öğrenci evimizden babamla ve yengemlerle toparlanıp, Ertesi güne yola çıkacak olmanın ve yola çıkmadan birçok arkadaşımı önceden yollamanın hüznünü yaşayalı,

-Kısacası; acısıyla tatlısıyla, 2 senenin bittiğini ve nice güzel gecenin gündüzün, Komşularla geçirilen akşamların, kapı muhabbetlerinin, Arkadaşlarımızla nice endişenin ve sevincin, ders kederlerinin, sıkıntılarının, acı tatlı güzel anların, oturmaların, kahkahaların yaşandığı öğrenci evimizden ayrılalı,

Bugün Tam 1 yıl oldu...

Geçen Sene demiştim ki; Bir Macera Biter, Bir Diğeri Başlar (tık tık) , Şimdi üstünden 1 yıl bile geçti... :)


30 Mayıs 2012...

30 Mayıs 2012'nin kahramanlarıydı bu kişiler. Annanem, 2 yengem, Ayşe teyzem... Beni, Annemi, Babamı bu güzel günümüzde yalnız bırakmadılar. :))

Ve Sındırgı Maceramızın baş kahramanları; Annem Babam Ve Ben. 30 Mayıs Sabahı...

Benim hala dün gibi aklımda; 30 Mayıs 2012 sabahı. Ayşe teyzem, babam ve annem ile kahvaltı ederken, Yengemlerin ve annanemin süprizle Sındırgı'ya gelmeleri, annemlerin gizli gizli gelmelerini halletme çabaları... Onlar geldikten sonra hazırlanma telaşım, Yengemin saçımı yapması ve kepimi takma anı... :)

Hayatımda unutamayacağım anlardandı, ben sahnenin önüne çıktığımda, annemin yengemlerin ağlama halleri. Ve yüzlerinden okunan mutluluk...

Ve kep töreni boyunca ağzım kulaklarımdaydı, birçok arkadaşım gibi. Bir hayalim daha gerçekleşmişti. Ancak güzel anlarımı yaşadığım şehirden ve de güzel arkadaşlarımdan ne kadar sürelik olmadığını bilmediğim şekilde ayrılma günümdü aynı zamanda o gün...

Arkadaşlarımla ve annemlerle fotoğraf çekinirken çok mutluyduk, kep töreni sonrası. Ama hepimiz ayrılık vaktinin yaklaştığının farkındaydık aslında. En yakın arkadaşlarımızla son resimlerimize baktığımda, içim yanar hala. Bir gün yine kavuşacağımıza inansam da...

Sındırgı'da Terminalde biten dostluklar kurarmış bazıları, ya da üniversitelerde derler, buna benzer bir laf duymuştum arkadaşlarımdan. Ancak bizim dostluğumuz, terminalde biten cinsten olmadı. Aradan 1 yıl geçmiş olsa da, aramızda mesafeler olsa da, görüşme çabalarımız hala devam ediyor. Ve umarım günün birinde sık sık yüz yüze görüşmeye yeniden başlayacağız...

Ve o güzel günden arda kalan, baktıkça hüzünlendiğim fotoğraflardan birkaçı... :)

Mutluluğum gözlerimden okunuyordur herhalde? :)

Fadikcim Ve Alevcim ile...

 Pelintoşun ve benim ailem birarada... :)

Sedacım, Dilekcim ve Candancım ile... :) Gözlerim şaşı mı olmuş ne?

Sınıf Arkadaşlarımdan birkaçı. İşte biz böyle güzel bir yerde okuduk... :)

Sıra arkadaşım Dilek... 2 Sene boyunca Sıradaştık. (Yeni bir terim daha çıktı, kendiliğinden) :)

Ve ayrılmadan önce son fotoğraf.. Pelin'im (Beyaz Elbiseli) , Buket'im (Mavili Elbiseli) Ve Alev'im  (Gelmesini beklemiştik bu pozisyonda Alev'in. Canlarım 3'ünü de o kadar özledim ki...)

İşte böyle.... Bugün Tam 1 yıl oldu. Ve ben arkadaşlarımı, Sındırgı'yı çok özledim. Sanırım geçen sene bugüne yeniden gitmek istiyorum ben bugün. İçim coşup coşup taşıyor sanki... 

Sındırgı'daki mutluluklarumda emeği geçen, arkadaşlarıma, anneme, babama, Canlarıma çok teşekkür ederim... İyi ki Babam Sındırgı'yı tercihler arasına yazdırmış diyoruz şimdi... =)