Ben küçükken yerli malı haftasını nasıl kutluyorduk hatırlamadım başta ama yine de şimdiki kadar okulda bir şeyler yiyerek içerek kutladığımızı da bilemedim bir yerde. Hiç unutmadığım bir slogandır hala ama; Yerli malı yurdun malı, herkes onu kullanmalı...
Yıl olmuş 2018, bu sloganı uygulamamakta ısrar eden birçok kesim var oysa. Hadi teknoloji neyse diyorum, o alanda pek iyi değiliz bazı noktalarda ama kendi ürettiğimiz besin kaynaklarına ulaşamaz konumdayız. Tarlalarını zeytinliklerini müteahhitlere veren ve kısa vadede daha fazla kazanabileceklerini düşündükleri şekillere sokan yer sahipleri sebebiyle de daha çok yerli malından oluyoruz ne yazık ki...
Büyüyünce o sloganın ne demek olduğunu daha iyi anladım ben de birçok duyarlı arkadaşım gibi... Bu konuda duyarlı olduğumu düşünüyorum doğrusu; kendi üretimimize ve kendi çevremize değer vermez isek, ötesinin de kıymetinin bir yerde değersizleşeceğini biliyor ve uyguluyorum kendimde. Yerelden genele yaymak gerek, çevre duyarlılığımızı ve değerlerimize sahip çıkma fikrini diye düşünüyorum! :)
Her açıdan zengin ve verimli topraklara sahip iken, gerektiği gibi yönlendiremiyoruz biraz da gençlerimizi. Yıllar yılı köyden şehre inen iş gücüne sahip insanımız da bu gidişata sebep oldu. Velhasıl, bu haftayı kutlamaktan da fazlasını yapabilmeliyiz esasında...
Kağanım pazartesi günü okuldan geldiğinde, elinde tek bir ödevi vardı; ertesi günü kutlama yapacakları için ezberlemesi gereken "Ceviz" adlı şiirin yazılı olduğu kağıt... :) Haftasonu anne babasının sözünü dinlememiş veyahut ezberleyememiş olanlara, öğretmenleri ya hızlı okuyacaksınız kağıttan ya da ezberleyeceksiniz demiş. Kağanım da o anne babasını dinlemeyen ve ezberlemeyi reddeden tayfadanmış işte. Bu haftanın başladığı ilk gün, ezberleme meselesini kabul ettirene kadar çok uğraştım o gün... :)
28 kelimelik bir şiir; potasyum, magnezyum, müshil, garnitür gibi aklında tutamadığı kelimeler var bir de içeriğinde, gözü korktu kuzumun tabii. :) 8-10 tekrardan sonra; aklımda tutamayacağım, bakmadan nasıl okuyayım böyle, ben aklımda tutamıyorum sen söylüyorsun hep diye başladı kendini üzmeye. Oysa birkaç tekrardan sonra, bir satır ben söyledi isem ardından o satırla beraber devamındaki satırı o söyleyerek başladı aklında tutmaya... :)
Ama çocuk işte, "ben sana güveniyorum, sen de güven kendine. Bak zehir gibisin maşallah ne çabuk kavrıyorsun!" dedi isem de, "Ben kendime güvenmiyorum, yapamayacağım." diye üzdü o gün kendini. Dinlene dinlene ezberimize devam ettiğimiz ve bir saati geçirdiğimizden sonra üstelik...
En son babası gelmeden önce, anneannesi ile yarış yapıyordu ve aslında ezberi tamdı ama yabancı kelimeleri hatırlatıyordum ben ona. Ama eve gideceğini anlayınca telaş sardı kağanımı, bana güvendi diye sevinsem mi, kendini üzüyor diye üzülsem mi bilemediğim bir zaman diliminde; "burada kalacağım, geceye kadar ezber yapmam lazım ve teyzem yanlış anlamış bana bakmadan okuyacaksın tut aklında diyor" diye iyice üzdü kendisini...
Biraz fevri, biraz canı tez olmanın sonucu işte tüm bunlar... O akşam evinde de anne babasını azıcık üzmüş ve ancak bir iki kez tekrar etmiş. Hadi yarına Allah kerim diye yattık ve ertesi gün öğlene doğru öğretmeninin şiirini okurken çektiği videoyu izleyene dek ne yaptı diye merakla bekledik... Videoda gördüğümüz, Kağanın ezberlemeden önce heceleyerek okuduğu şiiri kağıda bakarak ama şakır şakır okuduğu idi... :) İnsan gurur duyuyor tabi ama "Ah be çocuk" diyor bir de böyle olunca, Ah...
Velhasıl bizim evde 4 gündür bir ceviz şiiri var şimdi. Kağan Salı günü sınıfında okuduğundan beri, şiiri hala unutmadı ve her gün tekrarlıyor kağıtsız olarak şimdi. Ne dersiniz, ezber meselesini de öyle böyle sorunsuz atlattık mı? :) Bu çocuklar bir yerde ne yaparsa hep kendine yapıyor ama böyle de ne olduğunu anlayamaz hale getiriyorlarmış meğer bizleri.
Şimdi anne ve babamı daha çok anlıyorum, Kağan biraz ikna edilmesi ve bazı kuralları ile anlaşılması zor bir çocuk olabiliyor bazen. Ama kafası çalışıyor da maşallah. Ben bu kadar azimli değil, biraz tembel bir çocuktum, hep söyler ailem. Ben yine de şükrediyorum halime, annemlerle benim ders çalışma vakitlerimi anlattıklarında. Ben çok hareketli olmuşum hep ve oturup ders çalışmayı liseye dek sevmediğimi çok net hatırlarım...
Ezberim kuvvetli idi neyse ki, ama onun haricinde zaman zaman çok zorlamışım ailemi... :)
Öyle böyle bitti işte bu hafta da, bir yerli malı haftası bize ilkleri yaşattı. Kağanıma ceviz rolü verildi, ilk şiirini ezberletme görevi bizimdi. Şimdi daha hangi şiirler bize kısmet olacak ve Kağanım bundan sonra ne yapacak merak konum... :) Sağlıcakla akıllı fikirli olsun da, böyle ufak zorluklar da tuzu biberi aslında; anılara konu oluyor bolca...
Geçen hafta Cuma, kağanıma haftasonu 5 bilmece öğrenip yazıp getirmesini istemiştim bir de. Bu hafta başında önemseyip üşenmeden yazdığı ve getirdiği için mutlu olduğum bir diğer konu oldu bu benim için. :) Madem öyle o 5 bilmece ile veda edeyim ben de sizlere; koca bir haftasonu bu bilmeceler tadında, eğlenceli ve de bol fikirli geçsin...
El üstünde kaydırmaca; - Sabun
Dil üstünde kaydırmaca; - Dondurma
Daldan dala atların, kuyruğumdan sarkarım; - Maymun
Ben giderim o gider, yanımda tın tın eder; - Baston
Bir tane sapı var, bir sürü kardeşi var (Ki Kağanım buna da büsürü diye yazmış =); -Üzüm
Büyüyünce o sloganın ne demek olduğunu daha iyi anladım ben de birçok duyarlı arkadaşım gibi... Bu konuda duyarlı olduğumu düşünüyorum doğrusu; kendi üretimimize ve kendi çevremize değer vermez isek, ötesinin de kıymetinin bir yerde değersizleşeceğini biliyor ve uyguluyorum kendimde. Yerelden genele yaymak gerek, çevre duyarlılığımızı ve değerlerimize sahip çıkma fikrini diye düşünüyorum! :)
Her açıdan zengin ve verimli topraklara sahip iken, gerektiği gibi yönlendiremiyoruz biraz da gençlerimizi. Yıllar yılı köyden şehre inen iş gücüne sahip insanımız da bu gidişata sebep oldu. Velhasıl, bu haftayı kutlamaktan da fazlasını yapabilmeliyiz esasında...
28 kelimelik bir şiir; potasyum, magnezyum, müshil, garnitür gibi aklında tutamadığı kelimeler var bir de içeriğinde, gözü korktu kuzumun tabii. :) 8-10 tekrardan sonra; aklımda tutamayacağım, bakmadan nasıl okuyayım böyle, ben aklımda tutamıyorum sen söylüyorsun hep diye başladı kendini üzmeye. Oysa birkaç tekrardan sonra, bir satır ben söyledi isem ardından o satırla beraber devamındaki satırı o söyleyerek başladı aklında tutmaya... :)
Ama çocuk işte, "ben sana güveniyorum, sen de güven kendine. Bak zehir gibisin maşallah ne çabuk kavrıyorsun!" dedi isem de, "Ben kendime güvenmiyorum, yapamayacağım." diye üzdü o gün kendini. Dinlene dinlene ezberimize devam ettiğimiz ve bir saati geçirdiğimizden sonra üstelik...
En son babası gelmeden önce, anneannesi ile yarış yapıyordu ve aslında ezberi tamdı ama yabancı kelimeleri hatırlatıyordum ben ona. Ama eve gideceğini anlayınca telaş sardı kağanımı, bana güvendi diye sevinsem mi, kendini üzüyor diye üzülsem mi bilemediğim bir zaman diliminde; "burada kalacağım, geceye kadar ezber yapmam lazım ve teyzem yanlış anlamış bana bakmadan okuyacaksın tut aklında diyor" diye iyice üzdü kendisini...
Biraz fevri, biraz canı tez olmanın sonucu işte tüm bunlar... O akşam evinde de anne babasını azıcık üzmüş ve ancak bir iki kez tekrar etmiş. Hadi yarına Allah kerim diye yattık ve ertesi gün öğlene doğru öğretmeninin şiirini okurken çektiği videoyu izleyene dek ne yaptı diye merakla bekledik... Videoda gördüğümüz, Kağanın ezberlemeden önce heceleyerek okuduğu şiiri kağıda bakarak ama şakır şakır okuduğu idi... :) İnsan gurur duyuyor tabi ama "Ah be çocuk" diyor bir de böyle olunca, Ah...
Velhasıl bizim evde 4 gündür bir ceviz şiiri var şimdi. Kağan Salı günü sınıfında okuduğundan beri, şiiri hala unutmadı ve her gün tekrarlıyor kağıtsız olarak şimdi. Ne dersiniz, ezber meselesini de öyle böyle sorunsuz atlattık mı? :) Bu çocuklar bir yerde ne yaparsa hep kendine yapıyor ama böyle de ne olduğunu anlayamaz hale getiriyorlarmış meğer bizleri.
Şimdi anne ve babamı daha çok anlıyorum, Kağan biraz ikna edilmesi ve bazı kuralları ile anlaşılması zor bir çocuk olabiliyor bazen. Ama kafası çalışıyor da maşallah. Ben bu kadar azimli değil, biraz tembel bir çocuktum, hep söyler ailem. Ben yine de şükrediyorum halime, annemlerle benim ders çalışma vakitlerimi anlattıklarında. Ben çok hareketli olmuşum hep ve oturup ders çalışmayı liseye dek sevmediğimi çok net hatırlarım...
Ezberim kuvvetli idi neyse ki, ama onun haricinde zaman zaman çok zorlamışım ailemi... :)
Öyle böyle bitti işte bu hafta da, bir yerli malı haftası bize ilkleri yaşattı. Kağanıma ceviz rolü verildi, ilk şiirini ezberletme görevi bizimdi. Şimdi daha hangi şiirler bize kısmet olacak ve Kağanım bundan sonra ne yapacak merak konum... :) Sağlıcakla akıllı fikirli olsun da, böyle ufak zorluklar da tuzu biberi aslında; anılara konu oluyor bolca...
Geçen hafta Cuma, kağanıma haftasonu 5 bilmece öğrenip yazıp getirmesini istemiştim bir de. Bu hafta başında önemseyip üşenmeden yazdığı ve getirdiği için mutlu olduğum bir diğer konu oldu bu benim için. :) Madem öyle o 5 bilmece ile veda edeyim ben de sizlere; koca bir haftasonu bu bilmeceler tadında, eğlenceli ve de bol fikirli geçsin...
El üstünde kaydırmaca; - Sabun
Dil üstünde kaydırmaca; - Dondurma
Daldan dala atların, kuyruğumdan sarkarım; - Maymun
Ben giderim o gider, yanımda tın tın eder; - Baston
Bir tane sapı var, bir sürü kardeşi var (Ki Kağanım buna da büsürü diye yazmış =); -Üzüm
Hep böyle saf mutluluklarımız, gerçek bildiğimiz sağlam uğraşlarımız olsun inşallah; bir çocuğa doğruyu öğretmek ve onu yaşadığımız ortama doğru şekilde adapte edebilmek gibi... Yerli malı haftasını kutlamamızın en mantıklı sebebi budur bence, çocuğa kendi köklerine ve yaşadığı yere değer vermeyi öğretip tüm dünyamıza sahip çıkma gerekliliğini bütüne yaymasını sağlamak...
Başarılı oluruz inşallah, sevgiler... :)
Sanırım harika bir blog kesfettim, hepsini okuyacağım :D
YanıtlaSilHoşgeldiniz :) Gurur ve onur duydum yorumunuzla, güzel yorumunuz için teşekkür ederim. İyi okumalar =)
Sil