Ben Bir Engelliyim - 3 Aralık 2018

Ben bir engelliyim; Türkiye'de, Türkiye'nin sayılı büyükleri tarafından senede bir kez hatırlanan ve sene boyunca sağlıktan eğitime ve ulaşıma kadar birçok zorluklarla sınanan ama her gün hatırlanmayı hakeden bu ülkenin vatandaşı... 

Dedim ki kendimce, madem bizi senede bir gün gözle görülür kılıyorlar daha çok; duyurayım bildireyim, ben bir haftadır rehabilitasyon alamıyorum! Sebebi; ülkemizde haftada iki gün fizik tedavi alabilme imkanım var iken, devletimizin bize servis imkanını da sağlamış olması ama rehabilitasyonlarda taşıyıcı bulundurmayı zorunlu kılmaması...

Bu zamana kadar nasıl alıyordun, derseniz eğer; bedensel engelim ileri boyuta gelene dek rehabilitasyonlara gidip gelebiliyordum. Ama gel gelelim, babamın da çalışması gerekiyordu. Evimizin giriş katından değil birinci katından itibaren olan asansörü sebebiyle, beni bir kat indirmesi ve çıkarması zor; bu yüzden evde tedavi görüyordum. Sağlığım sebebiyle oldurabilmenin imkanı da yoktu başlarda... Şimdi bu durum, yaklaşık 5-6 aydır daha da yasal boyuta geldi ve devlet tarafından rehabilitasyonlarda eğitim almamız zorunlu kılındı. Zira kurum kapılarında kameralar var şimdi. Takdir de ediyorum, evet bir yerde haklısınız; peki ya biz? Biz bedensel engelliler, rehabilitasyona gidemiyor ve götürülemiyor iken; bu zorunluluğun gerekliliği neydi??

Ben size öneri sunuyorum, bir taşıyıcı bulundurma zorunluluğu olsa; ben de rehabilitasyonuma gidip gelmede zorluk çekmesem! Ben diyorum ama birçok bedensel engelli bu zorluğu çekiyor biliyorum, bize yardımcı olun lütfen!

Rehabilitasyonda öğrencileri ve hastaları istemenizi anlıyorum, açıkçası ben de hep rehabilitasyonda eğitim almak istiyorum; zira bunun faydasını kendi üzerimde gördüm, oralarda araç gerecin olduğunu ve daha çok çalışma imkanı bulabildiğimi biliyorum. 

3 sene Yalova'da bir Fizik Tedavi Merkezi'nde -senelik ek tedavi kapsamında- Uzay Terapi tedavisi alma imkanım oldu. Oradaki teçhizatlardan, Uzay Terapi'nin nimetlerinden faydalandım bu ek tedavi sayesinde... Bu imkanları senenin her haftası, iki gün gidebildiğim rehabilitasyonumdan da alabilirdim ama Yalova'daki rehabilitasyonun olduğu gibi taşıyıcıları yok ilçelerdeki rehabilitasyonların...

Ben Kas Erimesi hastasıyım, ben ve benim gibi hastalar ne kadar verimli ve sık tedavi alırsak sağlığımıza bunun etkisi o kadar iyi oluyor. İyileşmemiz ve hayatımıza devam edebilmemiz için, en önemli ihtiyaçlarımızdan biri bu! 

Ama tedavimizin sıklığı ve devam etmesi kadar, taşınma konusunda hassaslık da önemli... Strese girmemek, tedavilerimizi devam ettirmek ve bu konularda rehabilitasyonlar tarafından engellenmemiz gerekmekte... Duyun lütfen sesimizi, ben Yalova'daki rehabilitasyonumdan aldığım tedavi gibi; taşımada sorunsuz, rehabilitasyon içinde aktif ve devletimin sunduğu her imkandan yararlanabilir durumda bir tedavi almak istiyorum!

1 hafta öncesine kadar, 1 aydır idareli olarak gidip geldiğim ama türlü sebeplerle caydırma politikalarına gönderildiğimizi düşündüğüm rehabilitasyonumdan eğitim alamıyorum. Ki o konuyu bu yazımda da anlatmıştım... Beni gelip alamıyorlar. Taşıyacak adamları yok, böyle bir adam bulundurma zorunlulukları da yok. Başta taşıyıcı alacaklarını söylüyordu ama uygun koşulları da yok. Beni anlamadıklarını düşünüyorum demiştim, hala da savunuyorum bir yerde! Bizi engelimize göre anlayan dinleyen sayılı kişiler var... Bir haftadır tedavi alamadığım rehabilitasyonumda çalışan bireyler de beni anladığını düşündüğüm insanlardı, sağolsunlar çok emekleri de geçti; ama ne yazık ki bu son konuya, bir yöntem bulamadılar...

Peki ben ne yapacağım şimdi? Bir başka rehabilitasyondan haber bekliyorum bir haftadır ama henüz ondan da ses seda yok!

Bedensel engeli bulunan kesimi, devlet büyüklerimin ve tüm vatandaşlarımızın anlamasını rica ediyorum! Bize kolaylık sağlayın, hakkımızdan başkasını istemiyoruz! Rehabilitasyona gitmek istiyoruz, eğitimimizi almak istiyoruz, ama bunu yaparken de sağlığımızdan ödün vermek istemiyoruz... İşini bilerek yapmayan kişiler, bizi getirip götürürken incitme riskine de sahipler çünkü. Bu risk olağan durumda. Ben Kas Erimesi hastasıyım, bir başka hastamız Serebral Palsili, bir başka hasta felçli, bir başkasının açık yarası var! Bizler ciddi anlamda gidemediğimiz için bu çareye başvuruyoruz, evde terapi anlamında. Ama siz şimdi diyorsunuz ki; evde terapi yasal değil, rehabilitasyona geleceksiniz!

Tamam gelelim, peki nasıl? Kırılarak, dökülerek, sağlığımızın bir yarısından gitmesine göz yumarak mı? Yoksa bize kolaylık sunmanızı derneklerimizce sunulduğunu bildiğim üzere, bize bir hal çaresi bulacak mısınız? 

Bu yeni bir durum değil, senelerdir sesimizin duyulmasını bekliyoruz. Lütfen ya evde terapi almamızı yasal çerçevelere oturtun, ya da rehabilitasyonlara işini bilen taşıma görevini üstlenecek adamlar alma zorunluluğu getirin! Madem bugün 3 Aralık Dünya Engelliler Günü, bir değil birçok engelliyi ve engelli ailesini sevindirin...

Biz Engelliler bir de şu alanlarda zorluk çekiyoruz, ne olur önemseyin;

Yüksek binalarda asansörlerin birinci kattan itibaren başlaması: Yaşadığım yerde, girişi geniş ve alt kattan itibaren başlayan asansörlü binalar sayılı sayıda. Nereye gitsem engelleniyorum...

İlçelerin çoğunda şehir içi ulaşımda, şehirlerarası otobüslerin hepsinde de şehirler arası ulaşımda; engellilerin ulaşıma katılabilmesinde... Şehiriçinde ve şehirlerarasında, ulaşımda uçak hizmetini kullanabilmem için bile; uçağa gidene kadar yine aynı zorluğu yaşıyorum. Otobüsleri söylemiyorum bile!

Şehirlerimizde kaldırımları kullanmada: Şehirlerimizde gezmeye kalkıştığımda, kaldırımlardaki engelli rampaları ya kırık dökük ya da önlerinde arabalar var. Farkındalık her birimize düşüyor, yılın her gününde olmak üzere...
Birçok toplumsal kurum ve kuruluşlarda, engelli rampaları bulundurmamaları sebebiyle: her kurum ve kuruluşlardan da rica ediyorum, her birimiz adına! Bizi ait olduğumuz dünyaya ait hissetmemeyle, bir de siz baş başa bırakmayın...

Eğer bu konularda da mütabık isek, gelin "Engelliler Gününü kutlayalım!" Ama ben duyarlılık gösterilmeyen bir senenin ardından, "Engelliler Günü" diye bir günü benimseyemiyorum. Benim günüm bir gün değil, her gün olmalı... Tüm engelli kardeşlerimizle beraber, bize hayata daha kolay katılabildiğimiz güzel günler diliyorum. 

Sevgilerimle...