Bir de şu var ki, 3-4 günlük yolculuk 3-4 tane 24 saat olarak da görünse; yine de çabuk geçiyor, yine de geçiyor işte... İnsanoğlu doyumsuz, 1 ay da olsa az geliyor gibi bazen kendimize ayırabildiğimiz izinler. Ama bu durumu çözdüğümü gördüm iyiden iyiye Ankara yolculuğumuzdan sonra... Güzel geçti günler, salıcakla gittik döndük işte. Sadece Ankara'nın sokaklarını karış karış gezebilmeyi istedim yine daha çok, ama bu şimdilik mümkün değil işte... :)
Sıhhıye'yi gördüm hüzünlendim, hastaneye gidiş gelişlerimi anımsadım. Kızılay'a baktım, hastane çıkışlarında gezdiğimiz sokakları andım. Ankara'da gittiğim, gezdiğim ve görmekten bıkmadığım yerler olduğunu, yine anladım... Gezdiğimiz bir yer olmadı pek, araba içinde gittiğim yerler falan oldu sadece bu sefer. Gerisi evden eve işte... Yine de güzel geliyor Ankara bana; gezmesem de, kokusunu ve atmosferini almak bile iyi geldi yine...
Ankara'dan Bursa'ya döndük dün işte. Dediğim gibi; her eve dönüş huzurlu geliyor çok şükür bana. Şöyle bir şey bu; mutlaka bir uzaklaşmanın hissettirdiği gerekliliği gerçekleştirmiş olmanın huzuru ile geri dönüyor olmak...
3-4 gün, su gibi geçti; sevdiklerimizle beraber ve ailemizden eniştem ve Kağanım haricinde her ferdinin yaşanmışlığını hatırlaması ile dolu dolu. Çok fazla Ankara'dan söz ettim bu ara değil mi? :) Ama, bayram da güzeldi tatil de çok şükür. Unutamayacak olmam yeniden, çok güzel...
Dolu dolu cümleler biriktirdim heybeme yine ve anılarımızla dolu sokaklardan geçerken sürekli sordum anneme; "şuradan geçiyorduk, şuraya geçiyorduk değil mi?, şu gittiğimiz bir yer vardı neresiydi?" 2010'dan bu yana gitmiyoruz artık, Hacettepe'ye kontrollere. İnşallah bir dahaki gidişimiz hastalığımıza tedavi bulunduğu için olur. Bunu hepimiz çook diliyoruz ailecek, Allahım dualarımızı ve umutlarımızı boşa çıkarmaz dilerim; cümle tedavi bekleyenlerimizin...
Sevgiler... :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bloğuma hoşgeldiniz. Yazımı okuduğunuz için teşekkür ederim.
İnşallah beni yorumlarınızdan mahrum bırakmazsınız... :)