Uzay Perşembesi İdi - 19.10.2017

Dün bir Uzay Perşembesi İdi bizim için; 1 senedir Pazartesi-Cuma günleri değil, Pazartesi ve Perşembe günleri gidiyoruz Yalova'ya Uzay Terapi'ye...

Soğuklar 3-4 haftadır başladı başlayalı, Perşembe günleri biraz korkulu ve azıcık endişeli geçer oldu benim için... Çünkü birkaç haftadır Perşembe günleri Örümcek sistemine bağlanıyorum Yalova'da Uzay Terapi'de Galip tarafından. Örümcek sisteminde bağlı iken; ya dengede durarak ayakta güçlendirme ve denge çalışıyoruz, ya da yürüyüş bandında yürüyüş çalışıyoruz. Pazartesi günü ise yatakta yatar halde kafes ekipmanları ile güçlendirme yaptırıyor fizyoterapistim... 

Birkaç haftadır yoğunlaşan soğuklar sebebiyle güçsüz olduğumdan sebep, bu hafta güçlendirme çalışmak istemiştim. Bir başka sebebim daha vardı; o da iki üç gündür kalp ilacımı içemememdi, biten kalp ilacımın yenisini bulamadığımızdan sebep elimizde olmadığından ötürü içemedim bu hafta. Velhasıl, bu hafta istediğim gibi güçlendirme çalıştık. Örümcek sisteminde ayakta durur iken bana yapmam için söylenen hareketleri yaptım. Daha iyisi var ki, bu aralar ayakta yaptığım hareketleri de yatakta yaptığım hareketlerimi de daha fazla sayı ve süre boyunca yapabiliyorum. En azından yorulma kapasitem uzadı... Ancak beni biraz sıkan şey, yürüyüş bandında çalışma süremin sürelerinin ve yorulma kapasitemin epey kısalmış olması... 

Andilasyon'da iken çektim bu yazıdaki fotoğrafları, bu yazıya da bu aralardaki durumumu yazarken eklerim diye düşündüm işte... Bu hafta Örümcek'te denge ve güçlendirme çalışmış da olsak yine de yoruldum. Yorulmamak için değildi, kalbimi yormamak içindi bu Perşembedeki karar ya, kalbimi yormadık şükür ki ama bedenim her an yorgun olabilir durumda... :) Andilasyona yattığımda, fikrimde hep dolanan bu notları yazmak istedim bugün bu yüzden. Yorgundum ve de yorgunum, dizlerimde güçsüzlük hissettikçe moralimin hala nasıl bozulduğunu ama daha iyi durumda olduğumu anlatmak ve kendime hatırlatmak istedim. 

Bu aralar "Ne varsa bu dizlerimde var sanki!" derken buluyorum yine kendimi ve en son yapmam gereken şeyin bu olduğunu bildiğimden artık biraz olsun durdurabiliyorum da kendimi. Umarım kışa alışmam bu sefer daha mümkün olur! Olacak inşallah. "AMİN..."

Esasında bu hafta güzel başladı diyordum Pazartesi günü ama, epey hüzünlü geçiyor Salı'dan beri... Kendi ilçemdeki rehabilitasyondan, haftalık 2 ders aldığım fizik tedavimde beraber çalıştığımız Fizyoterapistim Yasemin; İstanbul'dan bir iş teklifi almış bir hocası aracılığıyla, İstanbul'da iyi bir hastanede çalışmaya başlayacak inşallah... Bu durumu Salı günü öğrendik ve iyi bir durum olmasına rağmen, yani iyi yerlere geleceğini ve ilerleyebilme fırsatını elde edeceğini bilmemize rağmen, üzülmeden edemedik. İnsan çok alışıp, çok sevince değişiklik fikrine alışması ve inanması zor oluyor işte...

İçimizde şimdiki kadar görüşemeyecek olmanın yarattığı hüzün var; ailemin, annemin, benim ve de Yaseminimizin... Ama hep görüşeceğiz bundan sonra da inşallah. Yasemin gidip gelecek ara sıra buralara da... Yasemin'im yerine iyi bir fizyoterapist bulunana dek şimdilik bizimle, esasında o fizyoterapist bu hafta bulunabilse ve anlaşılabilse idi gidecekti bu haftasonu. Ama Yasemincim 1 hafta daha bizimle gibi gözüküyor... Dilerim onun karşısına da iyi insanlar çıkar ve bizim karşımıza da Yasemin gibi iyi ve uyuştuğumuz fizyoterapistler çıkmaya devam eder. Yaseminim beni güvendiği fizyoterapiste bırakmadan gitmeyecek. Yeni fizyoterapist olmasa da, beraber çalıştığı fizyoterapist arkadaşlarından biri ile çalışmalara devam edeceğiz. Düzeni değil, fizyoterapistimi değiştireceğiz. Ama kalbimde bir fizyoterapist daha değişik bir yere kazınacak hatıralarıyla; Tıpkı Tamara ablam, Özkan abim, Seher ablam ve Ekrem abim gibi... 

Dün bir Uzay Perşembesi idi, Uzay perşembeleri bu ara biraz stresli. Umarım bu stresleri de, soğuk havalara alışarak atlatacağız yine. Sağlık olsun ve hepimiz iyilerle karşılaşalım... Her birimizin mutluluk ve umut ile aydınlandığı güzel günlere olsun. Sevgilerimle... :)