Dedem... - 22.09.2018

Bu selfie fotoğrafımı geçen sene 15 Temmuz 2017'de, dedemin evinde çekmiştim... Dedem sağlıklıydı, en azından biz daha bunun bir süre daha o haliyle sürebileceğini tahmin ediyorduk...

O tatilden döndükten sonra, 10 günlük bayram tatiline de Antalya'ya yanlarına gittik ve oradan döndükten sonra kasımın başlarında hastalığının haberini aldık...  Yine de bu kadar çok acı çekeceğini ve zorlanacağını tahmin etmedik...

Şubat ayında ameliyata girdi, ameliyat beklediğimizden iyi de geçti ve sonra kemoterapi ve ışın süreçleri vardı... Antalya'da geçirdik zamanımızı annemle, o iyileşebilsin diye tüm evlatları elinden geleni yaptı şükür ki! Doktorların bize söylediği, karaciğeri sağlıklı olsa idi daha iyi olacağı ve toparlanacağı yönde idi. Ama maalesef, öyle olamadı...

Hayat, kendimizi birçok ihtimal üzerinden teselli edebilmek de demekmiş. Daha fazla acı çekmediğine de teselli buluyoruz, daha fazla çekemezdi de diyoruz şimdi... Yarın öğlen namazına müteakip namazı kılınacak ve Antalya'ya defnedilecek.

Annemin can acısını, anlatamam, onun için endişemi de anlatamam; benim sıkıntım ise en çok son zamanında etmek zorunda kaldığımız zorlu dualardan sebep... Onu özleyeceğim, özleyeceğiz; ama acı çekmediğini ve nefes almakta zorlanmadığını bilmek de güzel. Zaten bu süreçte, bizi en çok da bu durum teselli ediyor...

Velhasıl, bu fotoğrafı çekerken arkamdaki resmi bilerek kadraja almıştım, biri hayatta diğeri öteki dünyada demiştim ve anneannemi özlemle anarak birçok kez bakmıştım bu resme sonrasında... Şimdi o arkamdaki resimde bulunan iki büyüğümüz de hayatta değil, bu sabah dedemi kaybettik!

Sabahtan beri o kadar çok kişiye söyledim ki bu cümleyi, dedemi kaybettik! Bazen hala inanmıyorum ama... Ne olur yattığı yer onu incitmesin, mekanı cennet olsun... Başımız sağolsun, Allah rahmetine erdirsin.

Annenneme kavuş dedecim inşallah..  Dedecim, toprağın bol olsun. Seni seviyorum...

Torununuz Didem, seni çok seviyor, sizi çok seviyor...