Öğrenmenin Yaşı Yok, Ama Hepsi Zamanında Olmalı...

*Öğrenmenin yaşı olmaz diye düşünenlerdenim, ama tabii ki yaşa göre de hesaplayarak gitmenin de gerektiği düşüncesindeyim. Gereğinden fazla yüklerseniz bilgiyi de eşyayı da, taşıyamadığı şey insanı sersem eder değil mi? Yavaş yavaş öğreniyoruz bizde Kağanımla, bu anılar da saklanmalı dedim yine... :)

Dün sabah Kağanım ile boyama aktivitesi yaparken, (ki buna ara vermiştik, yırtma huyuna yoğunlaştığı için bir süredir), rakamlarla oynadık önce biraz. Eline kalem ve kağıt geçtikçe, çizmeyi ve çizdirmeyi seven bir çocuk oldu maşallah; resimler çizdirmeyi ya da isimler yazdırmayı... Dün de rakamlar falan çizerken, isminin baş harfini yazayım dedim yeniden; içimden geldi işte birden. Hiç yazmadığımız bir isim değil aslında. Ama dün kendi baş harfi ile başlayan ufak çaplı harf öğrenme aktivitemiz; kendisinin isteğiyle ve kafasına estiği sırayla anneannesi, annesi, babası, teyzesi ve dedesinin, yani bizim isimlerimizin baş harflerini de yazmamı söylemesiyle devam etti. Sonunda da üstteki resim ortaya çıktı... :)

Harfleri seviyor da zaten ama bu sefer öğrenmeye daha istekliydi harflere karşı. Bir tek harfle başladı, ama az kaldı ileri gidecektim. Kısa kestim sonra. Biliyorum ki bu yaşlarda çok çok erken. "Okul öncesinde okuma ve yazmayı öğrenen çocuklar, okuldan çok çabuk sıkılıyorlarmış" diye duymuştum. Çok da mantıklı aslında, okulla beraber öğrenilmeye başlanılması daha uygun olmalı.. Her şeyin, zamanı gibi yaşı da olmalı. Bizim Kağanımız, bir tek A'yı iyi biliyor şimdilik. :)

Ama ben beynin en atmaca zamanları diye düşünüyorum bu zamanlar için. Üstelik bunu çok iyi de görüyorum. Öğrenmenin yaşı olmaz, görsel hafızası da işitsel hafızası da çok güçlü maşallah çocukların bu yaşlarda. Bunu da Kağanımla öğrenmiş bulundum. Hele ki konuştu konuşalı, her gün ağzından çıkanlarla iyice hayrete düşer olduk. Kağanım doğduğundan beri, onunla beraber bende öğrenmemi sürdürmeye devam ediyorum çok şükür...

Diyeceğim o ki; Nasıl büyüyecek derken, küçük hallerini görüp; çok şükür Allahın izniyle büyüdüğünü görmek çok güzel ve garipmiş, diyorum hala her defasında. Kalemler ve kağıtlara ilgisi olması da çok hoşuma gidiyor doğrusu, ama kağıt yırtıp uçak yapmak aklına esene kadar tabii ki... İstiyorum ki; yazmayı da okumayı da sevsin. Ve biliyorum; İçinde varsa o sevgi, ileride elbet olacaktır hayırlısıyla. Bir de; öyle çabuk büyüyor ki, bunun da zamanı çok çabuk gelip geçecekmiş gibi... Anılar çarçabuk bitmesin, ya da hiç unutmayayım istiyorum. İşte bu sebeple, bu da burada dursun istedim. 

Sevgiler.. :)