Nasıl Bir Haftaydı Ama - (15-21.05.2023)

 

Bu haftanın yarısı hastanelerde, yarısı da yeniden beslenme düzenime çekidüzen verme uğraşlarımda geçti. Derken bitiyor bir hafta daha işte, fotoğraflarla bir inceleme yazısı kalsın yine… :)

**

Haftaya çok bilenmiş başladım, baş kaldırmam gereken cinsten. Bir İğneli Emg’m vardı bir de Mart’tan beri son iki haftadır testlerimin tamamlanmasını beklediğimiz için gidemediğim kontrol randevum… Salı ve Perşembe olmak üzere iki gün gördüğüm doktorum bana ısrarla zayıflamam gerektiğini söyledi, biraz utandım ama anında kabullenip harekete geçtik! Kullanmak istediğim takviyelere onay aldım, faydasını göreceğime annem de dahil üçümüz de inanıyoruz. Şimdi biliyoruz ki, Haziran görüşmemize kadar çetin bir süreç bekliyor bizi…

Rabbime, kendime ve de doktoruma inancım tam da olsa, kendi hayallerime karşı daha çok sorumlu hissediyorum kendimi. 3 senenin ardından gerçekten iyi bir doktorla kontrolde olmak güven hissettirirken bundan sonraki sürecin daha kararlı ve her anlamda odaklanmış halde geçmesi gerektiğini biliyorum. Doktorum 3 kontroldür bana “üzüntü yok, lütfen buna da dikkat et” diyor, beni de en çok sanırım bu geriyor.

 

**

Kendimi örgüye, kitabıma ve yazmaya daha çok odaklamaya çalıştım ama odak problemi yaşadığım için doktorumun sözünü tam olarak tutabilmek için başka yöntemlere başvurdum. Gündemin gerginliğine kafa yormamak mümkün olamadı zira. Hareketlere yöneldim, kendimi daha çok fotoğrafa kendi bakımıma ve de durup sadece örgü örerek dizi izlemeye verdim ama onun ötesindeki birçok şeye bir türlü odağımı direkt yöneltemedim. Bir haftadır ülkenin gergin ve korku ikliminde şu yazıyı yazarken dahi kendi odak kontrolümü sağlamak için “beyaz gürültü” dinleyerek yazabildiğimi itinayla bildirmek isterim!

Kulağımın içinde çekmeyen televizyon ekranında dolaşan minik sinek noktalarının sesiyle odaklayabiliyorum resmen. Hafta başından beri “bıraktım” dediğim birçok besin grubundan, “biraz yesem bir şey olmaz” diyerek kendimi lokma alırken buldum! Gece rüyalarıma hiç değinmeyeyim, o bambaşka bir yazının konusu halinde resmen! =) Hafta ortasında karabasan bastı misal beni, gözümü açtığımda odada korkunç bir siluet belirdi gözümde; öylesine uyanmakta zorlandım yani, beynim benimle oynadı!

Bu gönderimin yazısını hiç buraya bağlamaya niyetim yoktu ama o karabasanı hatırladım da yine, niyetlenmek isteyen üzerime bir nazar duası okusun! Çok inanırım ben duaların gücüne, yer gök dua bilirim nihayetinde. Ben kendime okuyorum bol bol ama sanırım ulaştıramıyorum tam anlamıyla; aklım fikrim beynim, ben öteledikçe yukarıya iki şey çıkarıyor “biri korku, biri endişe”!

Hayat bu, herşey bizler için de; kendime ve de ülkeme çok fazla inanmam gerektiği bir dönem geçiriyoruz, etkilenmeden edemiyorum. Sonuçları üzerime kar oluyor yağıyor sanki, yorgunum ama yılgın değilim yine de! Hop, buradan da havaların ısınmadığını bildirmekten onur duyarım efendim, zira çok üşüyorum ve doktorum beni anlayınca kuş gibi hafiflediğimi hissettim bu Perşembe… :) Bu hafta da soğuk geçecek bir hafta bekliyormuş bizleri, bir sonraki haftanın ısınma durumu varmış ki; her anlamda ülkemin ısınmasıdır duam ve dileğim. Rabbim duysun dualarımızı... Amiin.

 

**

Uzun laflarımın kısa bir özeti; bundan sonra hiçbir surette başladığım rutinleri bırakma lüksüm kalmadı, doktorum beni yurtdışından geleceğini söylediği bir kas kuvvetlendirici ilaca hazırlıyor. Zayıflamam şart, kendime inancımı hiç kaybetmemem şart ve Rabbimin beni asla unutmadığını bildiğim ve gördüğüm üzere taşıdığım bu cana karşı sorumluluğum büyüdü. Oralarda birilerinin okuduğunu bildiğim üzere enerji istiyorum sizlerden. <3

Ben hayatı sevdiğim kadar kendimi gerçekleştirme sözümü tutmaya yeminliyim; Kader gayrete aşıksa eğer, ben bu aşkı sahipleneceğim. Sınavımız çetin; gücümüz ve yolumuz da sağlam olsun… Kendine karar alıp, bundan sonra “biraz dahi ara vermemeye karar verenlere” selamlar olsun…