Bir Doktorum Daha Oldu... - 23&24 Şubat 2023

Nihayet 3 senelik mücadelemizin ardından, yeniden beni ve hastalığımın gidişatını kontrol edebilecek bir nöroloji doktorum var; hem de olması gerektiği ve istendiği gibi araştırma hastanesinde... :) Dün ve bugünü hep çok güzel hatırlayacağım, yeniden tıp sektöründe yerim olduğunu bilmek ve umudu yeniden tazeleyebilmek çok güzel! Size ve kendime bu iki günün önemini anlatmak üzere geldim, iyi okumalar dilerim... =)

7 yaşımdan 18 yaşıma kadar Hacettepe'de kontrollerimin yapıldığı Kas Erimesi hastalığım, pandemiye kadar birkaç sefer Uludağ Üniversitesi'nde daha sonrasında da hep Akdeniz Üniversitesinde muayene edilmeye devam edilmişti daha sonrasında. Ta ki 2020 senesinde pandemi ilan edilene kadar... 

Uludağ Üniversitesi'nde kendi hastalığıma dair belli başları kontrolleri yaptıramamak bizi her sene Antalya'ya gitmelerimizde Akdeniz Üniversitesi'ne yönlendirmişti, pandemi ortaya çıkınca da Araştırma Hastanesinin Kas Hastalıkları Polikliniğine yönelme uğraşım başladı. Ama ne kadar uğraşsam da önce pandemi koşulları önce hastanelere ulaşımımızı tamamen engelledi, ulaşmak mümkün olunca da hastalık ve de muayene bulma sebepli doktorlara erişemedik.

Geçtiğimiz aylarda kas hastalıkları polikliniğine gidebilmek için nihayet bir fırsat yakalayana kadar, son üç senede sadece başka bir doktorun hastası olabilmeyi başarmanın kıyısından döndüm. Daha sonuçları doktoruma gösteremeden doktorum hasta oldu, bir daha randevu alamadım ve sistemden de düştüm... 

Birkaç ay önce işte, fizik tedavi aldığım hastanede bir kas hastası yakını ile tanıştım. Şehir dışından gelmişler şehrimize ve benim randevu almaya çalıştığım esas kas hastalıkları polikliniğinin doktoruna her ay düzenli kontrollere gidebiliyorlarmış. Onların vesilesiyle son iki üç aydır ayda bir kez kas hastalarına özel polikliniği olduğu için, müsaitliğimizi denk getirmeye uğraşıyordum. Nihayet başardım... :))

Dün gittiğim (23.02.2023) seneler sonraki ilk ciddi muayenemde, doktorumla tanıştık ve o beni tanımak için Hacettepe'deymişim gibi hikayemi dinledi ve bir başlangıç yapmak üzere hayatıma düzenleme girişimlerinde bulundu. 

-- Üst fotoğrafta kullanım talimatını yazdığı reçetesinde görüldüğü üzere, bir ilaca başlıyoruz öncelikle; son 3 yılda gitgide kaslarımın güçten düşmesi üzerine, kaslarımı güçlendireceğini söylediği bir ilaca başlayacağımızı söyledi. 

-- Günlük içmem gerektiğini söylediği kakao ve yeşilçay önerisini sundu. Günde bir bardak yeşilçay ve bir bardak da süte karıştırılmış bir kaşık kakao içmemi söyledi... 

-- Beslenme düzenime mor meyve ve sebzelerden eklememi, hamur işinden ciddi anlamda uzak durmam gerektiğini söyledi. Hamur işi konusunda hassasiyetim var, yemek istediğim zaman birkaç parçayı keyifle yiyorum. Sonra dönüp kendi düzenimi sürdürüyorum ama bazen öğle yemeğim niyetine de evde yapıldığında yediğim oluyor. İşte bu hamur işi yeme sıklığımı çok ama çok azaltmam gerektiğinin daha net ciddiyetinde olacağım. Sanki hiç yemiyormuşum gibi azaltmam lazım önce, sonra da hiç yememem lazım; biliyorum... :))

-- Bir de çok uzun zamandır yapılmayan, kas ölçümüm kemik ölçümümü dahi istediği birkaç sonuç için test verdi. Bu büyük testlerin gerekliliğini devlet hastanelerinde bizleri ölçme işlemini ve hastalıklarımızın ayrıntılarını bilmedikleri sebebiyle araştırma hastaneleri ve fakülteler gibi yerlerde yaptırıyorduk hep. Ama son iki senedir artık özel ilaçlarımızı bile yazdıramadığımız üzere, klasik hastalıklar harici kronik rahatsızlığımıza dair tamamen kontrollerimizin araştırma ve fakültelere verildiğini devlet hastanesindeki fizik doktorumdan öğrendik. O sebeple de araştırma hastanesinin ilgili departmanında rutin muayenelerimin yapılması çok mühim bir konuydu... En mühim noktasına ise, doktorumun bugün yaptırmamız için yazdırdığı gen testi ile sağlam bir nokta ile başlamış bulunmaktayız bu yeni sürecimize... =)

Bugün Bursa Şehir Hastanesine Gen Testi için kan vermeye gittik... Bir Kas Hastası olarak bugüne dek Gen Testimin olmaması elbet büyük eksiklikti, ama Hacettepe Üniversitesi'nde birkaç kez kan vermişsem de sonuç alamamıştık. Bir kaybedildi, bir sonuç bulunamadı, bir de bir şey yok denildi es geçildi... Sonuç olarak 18 yaşıma kadar sonuç alamadığımız Gen Testimin, bu sefer sonucunu alacağımıza dair umudum var. Çünkü bugün öğrendiğim üzere 2015'ten beri bizler de yapıyormuşuz bu alandaki geniş taramaları. Ancak başarılı olunamaz ve gendeki bozukluğun sebebi 41 gen taramalı bu testte çıkmaz ise, yurtdışına gönderme ihtimalimiz de bir kenarda bulunuyormuş.

Yani buradan alacağımız sonuç şu an için beni nereye taşıyacak bilmiyoruz ama o sonuç gelene kadar yeniden bir başka kararlı düzen kurup kaslarımın gücünü eskisi gibi toparlamaya başlayacağımıza yeniden umutluyuz... 

Bugünün esas konularından biri bu gen testi için kan vermeye gittiğimizde oluştu. İnce damarlarım ve kasılı dirseğime rağmen kolaylıkla kanımı alan kan hemşiremiz ile çok güzel bir sohbete tutulduk. Adı Billur idi, orta yaşlarında güzel yüzlü ve güzel gülüşlü kısa kızıl saçlı bir kadındı... Enerjimi sevdiğini söylediğinde düşüncelerimiz karşılıklıydı, maskemi çıkarıp gülümsemesine karşılık verdim. Böylece yeni tanışan ve belki de bir daha hiç birbirini görmeyecek olan iki kişinin tanışması idi. Bana neler söylediğini ve bunları şu güçten düşmüş halime rağmen (ki yine kendimi olabildiğince iyi hissediyorsam da, hiç güçsüzlüğüm ve de hastalığım yok gibi hissettirdi... 

Billur Hanımın söylediğine göre (ki bilincindeyim), hiç kas hastası gibi görünmüyor ve de hasta olduğuma da inandıramıyormuş fiziki profilim... Görünürde hiçbir şey olmamasının kaslarımda da faydası olmasını çok isterdim. Hani her şey görünürdeki gibi değil ya, ben bile sıklıkla birden ayağa kalkacakmışım ve yürüyecekmişim gibi hissediyorum ki karşımdaki kişilerin de öyle görmesi sanırım çok normal. Bu durumu tekrar dile getirmeliyim ve şükretmeliyim ki, anne ve babamın bakımına ve de bu hayatı seviyor olmama borçluyum. Allah razı olsun, şükürler olsun...

Billur hanım ile kısacık sohbetimde okudum mu, neden okumama rağmen normal iş hayatında yerimi alamıyorum; madem onlar gibi hastanelerde çalışmak istiyorum, neden tekrar okumuyormuşum! Sordu anlattım, görüşlerini iletti; oku kız tekrar, ne olacak hiçbir şeyi erteleme atıl hep hayata. Ki yapıyorsun görüyorum dedi... Evden çalıştığımı ve dışarıda da aktif olduğumu anlattığımda daha da ışıldadı gülüşü karşımda. Enerjisi ışıl ışıl ve umut doluydu, çok iyi hissettirdi bana...

Kan alma odasından sohbetimizin sonunda isimlerimizi öğrenerek ve memnun olduğumuzu bildirdikten sonra ayrıldık. O saatten beri düşüncem Billur hanımla yeniden karşılaşabilir miyiz acaba düşünüyorum. Bir de diyorum ki; Keşke enerjilerimizin uyuştuğu kişilerle daha yakın yaşayabiliyor olabilsek, eminim ki Billur hanımla daha çok sohbet eder ve çok güzel anılar paylaşabilirdik... :))

Bugün Bursa Şehir Hastanesi'nden döndükten sonra, annem ve babamla Gemlik'te bir süpermarkete girdik ve ihtiyaçlarımızı aldık. Sonra beni çarşıda bıraktılar ben siparişlerimi bırakıp hem ilacımı almaya hem de örgü iplerimdeki eksiklerimi almaya çarşıda dolandım.. 

Bir kez daha gurur umut ve şükür dolu halde, çarşıyı özgür gezme rahatlığını ve açık havada nefes almayı tattım. Tek başıma gezmek iyi geldi yeniden. Tüm bu anlattıklarım üzerine, kendim için önemini bildiğim üzere bir nebze rahatladım yeniden. Son senelerde aydan aya düşen kas gücümün düşmesine bir başka çözüm yolu daha deneyecek olmak "ohh" dedirttirdi. Hacettepe Hastanesinde kontrollere her gittiğimizde içtiğim üzere bir markete girdiğimde gözüme ilişince "Aroma Karışık Meyve Suyu" aldım kendime. O tanıdık his, o yeniden buralardasın bak yeniden o tıp dünyasının içindesin ve bir şeyler daha düşünebilir ve de bu sürece de adapte olabilirsin hissiyatı kendime getirdi...

Şimdilik son diyeceğim şu ki; yaşadıkça umut hep var ama olacakları da araştırmaya devam edip yerinde beklemedikçe... Çok şükür bugünümüze. Rabbim sizlere iyi sonuçlar ve iyi gelişmelerimi de yazmamı nasip etsin dilerim. =) 

Sevgilerimle...

6 Şubat 2023'den sonra çok şey değişti... - #deprem

Üzerinden nasıl 9 gün geçti, koca 1 hafta nasıl geçti anlamak güç geliyor bazen... Ama bu ülke 6 Şubat 2023 sabahı felakete gözlerini açtı. Susmaya çalışıp hep içimden konuştum, ama bazıları ağır geliyor yüreğime. Yazıp ferahlamak istiyorum. Böyle bir acı felaketi, görsellerde ve videolarla acı dolu halde yaşadığımız için unutabileceğimizi düşünmüyorum; ama olur da hisleri şu andaki derinliğinde hatırlamazsam eğer diye de yazmak istiyorum...

Pazar gününü pazartesiye bağlayan o gece, ben uyuyamıştım yine. Düşlediğim şuydu, hayatım yolunda gitmiyor! Bu ay planlar istediğim gibi işlemiyor! Bir de ben bu ara çok serdim kendimi, yemek ve uyku düzensizliğim olarak; nasıl yapar da bunu toparlarım? Bunları düşünerek yattım. Yok, bir türlü uyuyamadım...

Sonra telefonumu açıp önce 7 defa inşirah suresini dinledim, sonra kendim de ezberden okudum. Sonra sıkıntılarımı alacak başka dualar araştırdım. İşte o sırada karşıma sosyal medya hesaplarından birinde "sıkıntılı iseniz Kefh suresi okuyun" yazıyordu. O kadar çok yarın için yapacaklarımı not etmiştim ki kendimce, bunun üzerine surenin 23 ve 24. Ayetine gelince dondum kaldım. Sureyi okumaya devam ettim ama en son 23 ve 24'e dönüp ekran görüntüsü de aldım. Dönüp dönüp okudum, "Allah dilerse yapacağım!" ve bunu Unutmayacağım vakit bulup hep okuyacağım. dedim. Tekrar okudum ve uyudum...

Kefh Suresi;

23. Hiçbir şey hakkında sakın "yarın şunu yapacağım" deme!

24. Ancak, "Allah dilerse yapacağım" de. Unuttuğun zaman Rabbini an ve "Umarım Rabbim beni, bundan daha doğru olana ulaştırır" de.

6 Şubat 2023 Sabahına uyandım, saat 11'i geçiyordu. Babam beni kaldırırken, "deprem oldu" dedi. Deprem oldu! Bu ifadenin anlamını şöyle sandım, normal sallanıp geçti! Gemlik'te deprem bölgesinde oturuyoruz ve son 3 aydır 1 hafta içinde en az 2 gece sallanmadan uyuduğumu bilmiyorum ben. Annemlere kalkıp, gece deprem oldu dediğim de çok oldu; şiddetli olanları bir an önce bildirip hissettiniz mi? Dediğim de... 

Velhasıl babama bu sebeple; "Ben bu sefer hissetmedim, çok mu salladı?" Dedim. "Burada değil, Maraş'ta oldu. 10 ili etkiledi, çok ölümüz çok yaralımız var kızım." Dedi. İşte bu konuşmadan beri yaşadıklarım kabus gibi geliyor. Gördüklerim ve duyduklarım ağlatıyor, burnumu sızlatıyor, yüreğimi sancılara sokuyor ve anlatamayacağım kadar nefesim daralıyor. Hiçbirinin yakınım olmasına ihtiyacım yok, can olmaları canlarının acıması canımın-canlarımızın acımasına yetiyor...

6 Şubat 2023'ten beri çok şey değişti. Misal o sabah uyandığımda, canımın sıkıntısı bu sıkıntıların yanında hafif geldi. Bir felaket yaşandıktan sonra hiçbir önemi kalmayacak şeyler için de 5 dakika canımızı sıkmamak gerekirmiş meğer, ben bunu öğrendim. 

 

Hayatlar bitti; hayatlar yarıya indi, hayatlar eksik kaldı, acı doldu ve çaresizlik uzakta olan bizlerin bile içine işledi... On binlerce bina yıkıldı, yüz binlerce hayat yerle bir oldu... Ulaşım güçleşti, haber ağları çok sarsıldı. İnternet üzerinden bizlere dahi ihbarlar geldi, ekip arkadaşlarımızın yardım ve de destek çağrılarına elimizden geldiğince ses verdik. Yıprandık, ulaşamadığımız zaman deliye döndük. Hayatlarımızın tek bir anla yok olacağının daha net farkına vardık...

İlk gün yemek yerken su içerken, aklımı korumak için uğraş verip başka şeyler yaparken; elimizden gelen internet üzerinden sevdiklerimize ulaşma ve enkaz altındakileri bildirme uğraşımızdan sonra unutmuş gibi yapmaya çalışırken yani, kendimize eziyetler ettik. Suçlusu bizlermiş gibi hissettik... 

İkinci gün; İlk günden hazırladığımız paketleri ilettik belediyelere, sonra bölgeye neler lazım diye belirleyip onlardan elimizin yettiğince gönderdik. Şirketimizin tırları, yaşadığımız bölgeden giden tırlar; her birinin Valilik onaylı olmasına dikkat et, kendi başına iş yapma derken o gün de geçti.. Ülkemizin birliğini ekibimizin dirayeti ve sevgi bağını görmek bana da her birimize de çok iyi geldi. Çok güzel bir milletiz, bunu fazlasıyla hissederek avunmayı ihmal etmedik... 

İlk bir hafta böyle geçti; içim acıdı ağladım, çevremdeki yakınlarımla olabildiğince konuşup sakin kalmak üzere İlk günden itibaren tenkit ettim kendi kendimi. Yer yer ağladım, yer yer duruldum; ama bolca elimdeki örgüme ve önümdeki bilgisayara odaklandım. Tüm bunları evimizin salonunda açık televizyon yanında yaptım. Haber almaya devam ettim, kurtulan her bir vatandaşla daha dirayetli durmaya gayret ettim...

Çok düşündüm bu arada; hayat bir anda geçip gidebiliyordu. Kullanmasam da sakladığım eşyalar, canımı sıktığım yersiz olaylar, derdine girdiğim ama aslında çok sık ertelediğim durumlardan ibaret "yapılacaklar listem"; her biri olabildiğince beni meşgul etmeyecek ve yapabileceğim düzeyde olmak zorundaydı artık...

-- Bir gün kalkıp odamdaki ürünlerimi ve kullanmadığım eşyalarımı düzenledim. Gereksizi attım, ürünlerimi depo sayımı yapar gibi not ettim. Beni akşama kadar oyalayıp, aklımı sağlam tuttu. (Bu arada hala enkaz çevresinde arkadaşlarımızın durumlarını öğreniyor, birbirimize ekip olarak destek oluyorduk yine) 

-- Bir başka gün kalkıp yeğenim Kağanımla örgü bileklik yapmasını öğrendik, o bileklik örerken tüm dikimi veya örmesi yarım kalmış örgülerimi ve kullanacağım iplerimi düzenledim. Yarım gün oyalayıp hayatta tuttu bu işlem de beni. Arkadaşlarımız iyiydi ama çok ihbar geliyordu. Akrabalarını kaybeden veya onlara ulaşamayan kişilerin sesine ses vermek içten içe oraya gidemediğimiz için bir nevi işe yarar hissettirdi.

-- Sonraki günler boyunca da kalkıp "bugün yazsam içimdekileri" dedim ama hep örgü ördüm, hep yeğenlerimle ve ailemle vakit geçirdim. İzlemediğim dizi ve filmler listemdeki maddelere göz attım. Birçok film ve diziyi sevemediğim için listemden sildim... Böylece beni her zamankinden daha kötü edebilecek bu ortamı en iyi şekilde geçirmek adına da, elimden gelen desteği ülkem adına da kendi çapımda verdim; ama bu sefer aklımı ve sağlığımı da koruyarak yaptım...

Gelgelelim tüm bugünler yine de nasıl geçti akıl erdiremiyorum! Enkaz altından çıkan Ayşegül ve çocukları çıktığında nasıl sevindik ekibimizle beraber, 2 aylık Yağız bebek çıktığında nasıl hayret ettik? 48-50-60-26-28-21-19 bunlar yaş sayıları idi ama bir de o enkaz altında kaldıkları saat sayıları vardı. Küçücük çocuklar sahi o enkaz altında nasıl aç susuz kalmıştı? Allahım çok büyük, onlara öylesine kol kanat gerdi ki... Bizlere de mucizelerini vererek, "benden umudunuzu kesmeyin asla!" Dedi...

İlk iki-üç günün sonrasında idi sanırım, ses duyulmayan yerlerde kurtarma çalışmaları yapılmadığı bilgileri aktı hepimize. İçim daha bir yandı, paramparça olur kendi muhtemel çaresizliğimi hissettim; 

"Ya o enkaz altında bedensel engelli varsa, dermanı kalmadı ve gücü çabuk tükendi ise? Ya enkaz altındaki duyma ve konuşma engelli ise? Ya astımı varsa ben gibi, oradaki havasızlıktan nefesi tükendi ise?" 

*** Bunları düşünüp dururken bir gece, ekip arkadaşlarıma dile getirdim. O gece işitme ve konuşma engelli bir kız kurtarıldı enkazdan, bu düşüncelerimi dile getirdikten yarım saat sonra! Rabbim dedi ki bana; "Sen sen gibileri durup düşündün, bu da benim sana cevabım. Ben de seni unutmadım, umudunu kesme benden sevgili kulum!" 

Velhasıl bu deprem gerek ihmaller sonucu apartmanların eski ve de kontrolsüz olmasından bu kadar sancılı oldu, gerekse de insanoğlunun fazlasıyla bilgisiz ve eğitimsiz kendini çok fazla gördüğünden ötürü. 

(Cümlelerim tamamen bölgede ihmale sebebiyet veren binaların hasar raporlarını hasarlı hallerini görmeyen, gördüğü halde düzenlemesini yapmayan, o bölgede son 3 yıldır böyle bir depremin olmasının beklenilir olduğunu söyleyen deprem bilimcilerini duymazdan gelen sorumlularadır! Müteahhit, mühendis, memur, denetim sorumlusu, belge vereni ve daha nicesi... Sizler bizlere hizmet etmek üzere geldiğiniz görev yerlerinde yaptıklarınız kadar yapmadıklarınızdan da sorumlu olacaksınız. İki üç kuruş daha fazla alabilmek için insanlara mezar evlerde oturmayı reva görenler, Allah katında mı yoksa burada mı hesap verecekler onu Rabbimiz biliyor şimdilik...)

Diyeceğim o ki; 

9 gün bitti, 10.güne de girdik. Bu depreme kadar İslahiye'nin bir Antep ilçesi olduğunu bilmezdim, bir ekip arkadaşım sayesinde öğrendim. Çok şükür sağ kurtuldular ama onlar da evlerinden oldular. Antep'e çok gitmek isterdim de, Merkezindeki başka arkadaşıma çadır ulaştıramadığımız için arabada yatıyorlar diye geceleri huzursuz şekilde ısınamadığıma sebep bulamayacağımı hayal edemezdim. (Kalp tarafım yanarken bacaklarım tir tir titriyordu oysa. Bu anılar çok derin izler bırakacak biliyorum, ama yazdığım için daha iyi uyuyacağım bu geceden sonra.) - Derdim kendimi de birilerini de üzmek değil, ben de böyle deşarj oluyorum; yazıyla daha net doğruluyorum hayatta...

Hatay'ın Samandağ ilçesine yüreğimi bırakacağımı, üstelik yüzlerini dahi bilmediğim insanların derdine oradaymış gibi derdim yapacağımı aklım almazdı... Hatay'ın birçok kentini öğrendim, Akevler mahallesinde üst üste binalar yıkıldığını duydum. Gelen ihbarlarla ünlülere dahi duyurmaya çalıştım seslerini. Taha Duymaz adında instagramda yemek yapan gencin de o mahalledeki enkazlardan biri olduğunu duydum. Hala haber yok diye biliyorum. Rabbim cümlesine sabır versin...

Bir de Hatay'ın Erzin diye bir bölgesinin olup da o bölgesindeki belediye başkanının esas örnek oluşturduğuna da şahit olduk sonra ve Hatay bölgesinde bir bina dahi yıkığı olmayan tek kentmiş meğer kendisi. Ülkemde iyisi yapılan bir şeye umutlandığıma da ülkem adına utandım... 

Instagram ve wp üzerinden hiç tanımadığım kişilerle hemdert olarak arkadaş olacağımı kim söylerdi? 

Hiç gocunmadan elimden gelen en basit şeyin içimi rahatlatmasına utandığımda anladım ben insan olmanın garip yanlarını...

Bir de tüm haftanın sonunda banyoya girdiğimizde suyun soğuk aktığına sızlanmak üzereyken utancımla susup, su ısınınca şükrettiğimde anladım; banyoda akan suyun lüks olduğunu anladığım o vakitten önce nicedir ben bu denli içten şükredemezmişim, anladım...

İçim pare pare acı! Geçecek ama nasıl, unutulmadan olsun olmaz mı? Hala çadır gidemeyen bölgeleri bulunan güzel Güneydoğu şehirlerimde üşüyen canlarımız var. 6 Şubat'tan bu yana yasımız var. Hiçbir şey o günden önceki gibi değil. Hepimiz biraz değiştik. Geliştik mi bilmiyorum, kendimi çok yorgun ve garip hissediyorum...

Rüyalar görüyorum, nefes darlığı ile uyanıyorum; ama son 9 gündür çok zor uyuduğum için sabahları da çok zor uyanıyorum. Nefes darlığım her gün değilse de zaman zaman hat safhaya çıkıyor işte. Üstelik bu kendimi en iyi şekilde koruduğum halim...

Geçmiş olsun canım Türkiyem. Ben de sizler gibi o yaralı bölgelerimizde tek bir yaralı insan kalmayana dek iyi olamayacaklardanım. Depremi bir yaşayanlar vardı, bir de sonrasındaki her anına iyi kötü tanık olanlar. Biz tanık olanlar dua ederken elimizden gelen fiziki her şeyi de yapmaya devam edeceğiz. Umarım bu 9 günde olduğu gibi bir bütün halinde halk olarak birbirimize yetmeye devam edebiliriz...

Kalpten sevgilerim ve bolca iyilik dualarımla... Ben Didem, sizi tanımasa bile her acınızla merhamet ve vicdanımla dertlenebilecek Allahın bir kuluyum. Çok şükür ki...