"Ey, benim iyimser hâllerim,
Çabuk aldanışlarım,
Hep inanışlarım,
Alttan alışlarım,
Hatayı hep kendimde buluşlarım,
Değmeyecekleri kafama takışlarım,
Yoktan yere, akıp giden gözyaşlarım,
Herkesi, insan yerine koyuşlarım,
Hepinize elveda…
Artık ben kimsenin,
Hiç kimsesi olmayacağım!"
Nazım Hikmet Ran
Nazım Hikmet Ran ruhu şad olsun, çok severim kendisini ve şiirlerini. Ve bu şiiri ile "Kimsenin hiç kimsesi" deyimi çok güzel gelmiyor mu size de. Bazı durumlarda bana; Üzüldüğümüz anları, öfkelendiğimiz kişileri, bağlandığımız noktalarıyla hatırladığımda, fazlasıyla yerinde bir cümle oluyor...
Çok çabuk geçeceğim konuya, düşüncelerimi ne zamandır yazmak istediğim bir konu bu; "Umursamama-mazlık". Böyle bir kelime elbette yok. Ama bazı noktalarda umursamaz olamayışımın, benim dilimde tek kelime ile karşılığı bu bir süredir... Oysa umursayamamak çok yorucu, hasta edici ve kendini bitirici bir hamle... Benim bile bazen yapamadığım bir olgu...
Nazım Hikmet Ran'ın da dediği gibi, "kimsenin hiç kimsesi" konumunu kabullenmek gerek böyle anlarda. Kafama taktıklarım boş aslında ve geçmişte kalan kötü bir anı belki. Ama işte asıl mesele, bunu bazen kabullenmekte veya kabullenememekte... Yeri geliyor kabullenemediğim üzücü anlarımı hatırlıyorum ben, yine hatırladım biraz ve kendi canımı sıktım diyelim.
Duyduğumuz anılar, duyduğumuz hikayeler, kendimiz olamadığımız veya tam tersini yaşadığımız anlarımızı hatırlatabiliyor. İşte o zaman, kimsenin hiç kimsesi değil, kötü yaşadığım an'ı hatırladığım anda ve yeniden aynı başrolünde oluyorum. Geçmişte kalanı yeniden yaşıyorum. Bitmek bilmeyen bir döngü gibi geliyor hatırlamalarım böyle anlarda...
Sevgili Nazım olsun istedim, birkaç gündür yazmamamın üstünden geri dönüş rotam... Bazı kimselerin hiç kimsesi olduğumu yeniden hatırladım, üzgünüm ama yine üzdüm kendimi. Dostum diyor ki; "olur böyle şeyler bazen, unuttuğunu sandığın şey yoklar aklını. Yoklayanı kovmasını bil yeter ki, yeniden ve daima..."
Kovdum dostum, hiçbir anın pişmanlığını yaşamak ile geçmez hayat. Ve olur ya yine hatırlarsam bir gün, açıp okumaya devam edeceğim bir şiir bu. Ben yine kimselerin hiç kimsesi olmayı hatırladım şükür, ama biraz üzüntünün ardından. Olsun bunu da yaşamak gerekmişti demek ki yine, hayat bunu gerektirir bazen; kendini yenilemeyi ve daima öğrendiklerimizi tekrarlamayı...
Mutlu Pazarlar... :)
Çok çabuk geçeceğim konuya, düşüncelerimi ne zamandır yazmak istediğim bir konu bu; "Umursamama-mazlık". Böyle bir kelime elbette yok. Ama bazı noktalarda umursamaz olamayışımın, benim dilimde tek kelime ile karşılığı bu bir süredir... Oysa umursayamamak çok yorucu, hasta edici ve kendini bitirici bir hamle... Benim bile bazen yapamadığım bir olgu...
Nazım Hikmet Ran'ın da dediği gibi, "kimsenin hiç kimsesi" konumunu kabullenmek gerek böyle anlarda. Kafama taktıklarım boş aslında ve geçmişte kalan kötü bir anı belki. Ama işte asıl mesele, bunu bazen kabullenmekte veya kabullenememekte... Yeri geliyor kabullenemediğim üzücü anlarımı hatırlıyorum ben, yine hatırladım biraz ve kendi canımı sıktım diyelim.
Duyduğumuz anılar, duyduğumuz hikayeler, kendimiz olamadığımız veya tam tersini yaşadığımız anlarımızı hatırlatabiliyor. İşte o zaman, kimsenin hiç kimsesi değil, kötü yaşadığım an'ı hatırladığım anda ve yeniden aynı başrolünde oluyorum. Geçmişte kalanı yeniden yaşıyorum. Bitmek bilmeyen bir döngü gibi geliyor hatırlamalarım böyle anlarda...
Sevgili Nazım olsun istedim, birkaç gündür yazmamamın üstünden geri dönüş rotam... Bazı kimselerin hiç kimsesi olduğumu yeniden hatırladım, üzgünüm ama yine üzdüm kendimi. Dostum diyor ki; "olur böyle şeyler bazen, unuttuğunu sandığın şey yoklar aklını. Yoklayanı kovmasını bil yeter ki, yeniden ve daima..."
Kovdum dostum, hiçbir anın pişmanlığını yaşamak ile geçmez hayat. Ve olur ya yine hatırlarsam bir gün, açıp okumaya devam edeceğim bir şiir bu. Ben yine kimselerin hiç kimsesi olmayı hatırladım şükür, ama biraz üzüntünün ardından. Olsun bunu da yaşamak gerekmişti demek ki yine, hayat bunu gerektirir bazen; kendini yenilemeyi ve daima öğrendiklerimizi tekrarlamayı...
Mutlu Pazarlar... :)
cok onemli olamayabilir ama son cumlede anlatim bozuklugu var :) gerektiriyor ortak yuklem fakat birlesik cumlelerin ozneleri farkli, biri 1. tekil sahis digeri 2. tekil sahis. kapanis cumlesi oldugu icin dikkatimi cekti ama ne gerek vardi inanin ben de bilmiyorum baksaniza ben turkce hurufu yazmaktan acizim
YanıtlaSilYorumunuz için teşekkür ederim öncelikle. :) Önemli değil demeyin, kendi dilimizi güzel konuşmak da güzel yazmak da önemli benim için de. Güzel dille yorum yapıldıktan sonra, her türlü yorum benim için değerli. Bu beni memnun ediyor. :)
SilOkul hayatımda sözelim hep iyi oldu ama, Anlatım Bozukluğu konusunda her noktada çözebilecek düzeye gelemedim bir tek. Ama dikkatinizi çeken noktayı da düzeltmek istedim bende yorumunuzu okuyunca, kendi hatalarımı gördüğüm anda da düzeltmeye bayılıyorum çünkü :) Tekrar teşekkür ederim yorumunuza. Sevgilerimle.. :)