Garip Hisler

Evet bugün okullar resmen açıldı. Hayat normal seyrine kavuştu yeniden. Bizde annemle beraber, öğrencisi olanlara nazaran geç kalkıp kahvaltımızı ettik, çaylarımızı yudumlaya yudumlaya da keyfimizi yaptık... Sefamız olsun. :)) 

Evet bugün annemle idik, çünkü dün Kağan'ım Babaannesigilin gelmesi sebebiyle anne baba evine gitti, babamda bugün yeniden işe başladı. :) Herşeyin hayırlısı...

Bugün okulların çoğu açıldı. Türkiye'de belki birkaç üniversite haricinde, diğer okullar açılmış oldu. Örgün öğretim hayatım kısmen biteli (kısmen çünkü okula gitmiyorum ama açıköğretimden 2. üniversiteyi okuyorum diye) bu sene ikinci senem olmasına rağmen, ben bu sene bir hayli garip hissettim kendimi.

Dünden önceki gün yazdığım Gidenlerin Ardından yazımda da bahsettiğim gibi, oturduğumuz sitedeki yakın ve beraber büyüdüğümüz 3 kız arkadaşımda bu sene üniversiteli oldular. İçlerinden birinin İkinci Üniversitesi...


Bu sıra kendimi garip bir terkedilmişlik hissi içinde düşünmem lazım aslında, onların da gidişiyle. Çünkü dün Kağan'ımızda gitti. Babaannesigil geldi, o da anne baba evine gitti. :) Ben tüm bunlara rağmen fazla da kötü hissetmiyorum kendimi. Ancak garip hissediyorum sadece. Site boşaldı epey tabii. Herkes okula gidiyor felan derken, çoluk çocuk sesi de eksildi. Ama dediğim gibi kötü değil, garip hissediyorum. Gidişleri garip hissettirdi, ama kötü değil. Benim bile "Ay Didem o nasıl işmiş öyle" diyesim geldi kendime şimdi. :D

Çayımı yudumlayarak konuşuyormuş gibi, şöyle anlatayım sizlere;

 Herkes okula gidiyor ya şimdi, ben gitmiyorum hani. Sanki büyümüşüm de tüm görevim bitmiş gibi... İşte biraz onun garipliği var üzerimde. 

Sonra uzaklıklarla birçok kez sorun yaşadığımı söylemiştim. Ablam üniversiteye gitmeye başladığında mesela. Oda size kalıyor diye seviniyorsunuz ablanız veya abiniz üniversiteye yerleşince ya, ama gitmeye yakın, onsuz o odanın size ait olmasının hiçbir anlamı olmadığını hissediyorsunuz... :) 

(Bak güzel anlattım şimdi işte, Aferin bana) 

Kısacası; aynı duyguları yeniden hissediyor gibiyim. :) Ablam gidince eksik hissetmiştim kendimi. Şimdi bu sitede de biraz kendimi eksik hissediyorum o kadar. Ama çok değil... Sanırım bu sene ablamlarda kalmamız, yaz tatilimiz derken; ayrılık biraz alıştırma oldu bizler için. :)

Ablamın üniversiteye gidişinde ve evlenip gidişinde çok zorlanmıştım yokluğuna alışmaya, ancak bu sefer daha kolay olsa da, yine alışmam zaman alacak. Çoğunlukla beraberdik çünkü... Ne bileyim, sanırım sürekli uzaklıklar korkutuyor beni biraz. Özleme ve hasrete deneyimlerimden dolayı sabrım var, ama yine de zorlanıyorum biraz işte. :)

İyiki annem babam var yanımda. Ailem benim herşeyim... Canlarım, can yoldaşlarım, destekçilerim, yol arkadaşlarım... :) Bu arada bugün ablamın doğum günüydü, yani biten gün... 16 Eylül... Canım ablam iyi ki doğmuş, iyiki hayatımda... :)


Allah bizleri hasretini çektiklerimize çabuk kavuştursun inşallah. Allahım sevdiklerimizden uzak etmesin... :)

Sevgilerimlee, kavuşmalı günler diliyorum... :))

Sahi, sizde okul bitince tüm görevi bitmiş gibi hissettiniz mi kendinizi?

O görevi kısmen sürdürüyor olsam da, ben bazen okumayı bitirerek fazla büyümüş hissediyorum kendimi. 

Bazen garip, bazen rahatlatıcı, bazen de rahatsız edici bir his... Ama okulu bitirmiş olmak da güzel, eskileri hatırlamak da... :) Herşey kendi anında ve tadında güzel... Ve de anılarda tabii... :)