Şiirlerle Hayat #4 - Bağlanmayacaksın

Önceki "Şiirlerle Hayat" yazılarımı burada bulabilirsiniz... 

Bağlanmayacaksın, denildiği anda Can Yücel'in şiiri olduğunu birçok kişi bilir, hatırlar. Ben Lise 1'e gidiyordum bu şiiri öğrendiğimde. Aşık olduğumu sanıp da sonunda üzüldüğümde karşıma çıkan bir şiirdi. İlk kez birinin duyguları bana karşı karşılıklı sanmıştım o zaman, sonra yanıldığımı öğrenmiştim. :) Şimdi o anlara gülebiliyorum, ama benzer başka şeylere de üzülüyorum.

Benim "Bağlanmayacaksın" Maceram;

Bundan 6 sene önceydi... Aktif Fizik Tedavi görmek için rehabilitasyona yazıldığım ilk senemdi. İlçemize ilk rehabilitasyon açılalı ve ben tedavi görmeye başlayalı 3-4 ay olmuştu.

Bir gün o malum olay oldu ve sandığım herşeyin yalan olduğunu öğrendim. Fizik Tedavimin olduğu gün rehabilitasyona gittiğimde, beni gerçekten bilenler anladı hüznümü. Bir rehber öğretmeni vardı Rehabilitasyonun, aramız epey iyiydi. Dersimden öncesinde onunla sohbet ederdik, erken getirildi isem rehabilitasyona...

O gün hüznümü anlamıştı, rehber öğretmenimiz. Muhabbetimiz çok iyiydi. Anlatmamı istedi neler olduğunu kendisine, odasına geçtik. Ben anlatmaya başladım, o buruk bir gülümseme ile dinledi beni. Küçüktüm her şeyden önce. Yalanla karşılaşmış olmama ve kandırılmaya tahammül edememenin yanında, bir de kandırılmışsınız. Olmuş bitmiş aslında, hayatına devam et değil mi? O esnada öyle değildim işte. Kendime yedirememiştim, her şeyden önce iyi arkadaş olduğumuzu sanıyordum diyip duruyordum.

Şimdi düşünüyorum, ciddiye alınacak hiçbir şey olmadı ki aramızda, görüşmemiştik bile doğru dürüst, bir gün tanışmıştık sadece. Komedi durumum o yüzden, şimdi bakılınca. "O üzüntümün arasında; onunla konuşmaya, mesajlaşmaya çok alışmışım." Diyivermiştim. Hiç unutmuyorum o anları. Rehber Öğretmenim şöyle dedi bana;

"İstediğin kadar alıştım de, istediğin kadar üzül şimdi. İleride bunlara çok güleceksin göreceksin. Bu yaşadıkların hiçbir şey. Demiş ki bir yazar; Bağlanmayacaksın hiç kimseye, o olmadan yaşayamam demeyeceksin, demeyeceksin işte. Yaşarsın Çünkü..."

O an bu sözlerle büyülenmiştim. Bana nasıl yaklaşmasını bilen biriydi. Beni çok iyi dinlerdi... Ve haklıydı da. Fazla abarttığımı anlamıştım. Ve Can Yücel'in o şiirini açıp dinlemiştik odasında. Bağlanmamak gerektiğini o günden sonra öğrendim aşk konusunda. Ve daha sonra annem tarafından da birçok kez buna benzer şeyler söylenmişti.

Lise 1'de iken anneme böyle şeyleri açık açık anlatamazdım, utanırdım. Ablam da o sırada Üniversite'de idi sanırım... Bana ablalık yapmıştı Rehber öğretmenimiz. Sonrasına gelince, uzun süre o şiiri dinlemiştim. Ve Rehabilitasyonun o odasının camından dışarı bakarak şiiri dinlediğim an'ı ve rehber öğretmenimle konuşmamızı hiç unutmadım...


Buyrun o güzelim, hayatın büyük gerçeklerinden birini anlatan Can Yücel Şiirine... 

Bağlanmayacaksın...

Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.
“O olmazsa yaşayamam.” demeyeceksin.
Demeyeceksin işte.
Yaşarsın çünkü.
Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın.

Ve zaten genellikle o daha az sever seni,
Senin onu sevdiğinden.
Çok sevmezsen, çok acımazsın.
Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.
Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.
Senin değillermiş gibi davranacaksın.
Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de
korkmazsın.
Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.
Çok eşyan olmayacak mesela evinde.
Paldır küldür yürüyebileceksin.
İlle de bir şeyleri sahipleneceksen,
Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.
Gökyüzünü sahipleneceksin,
Güneşi, ayı, yıldızları…
Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak.
“O benim.” diyeceksin.
Mutlaka sana ait olmasın istiyorsan birşeylerin…
Mesela gökkuşağı senin olacak.
İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait
olacaksın.
Mesela turuncuya, yada pembeye.
Ya da cennete ait olacaksın.
Çok sahiplenmeden, Çok ait olmadan yaşayacaksın.
Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi, Hem
de hep senin kalacakmış gibi hayat.
İlişik yaşayacaksın. Ucundan tutarak…

Can YÜCEL

...

Can Yücel güzel söylemiş; Bağlanmamak gerek kimseye. Çünkü o olmazsa da yaşanıyor hayat, o olsa da. Ve hayatta birileri gidebilir, kırabilir ve üzebilir. Bunu kabullenmek gerek. Olması gereken, yanındakilere tutunmak ve kimseye bağlanmamak... İşte bu kadar...

Sevgilerimle... :)