Bandırma'da Haftasonu - Temmuz 2021

 

Geçen hafta Cuma akşam üzeri 5.30 gibi yola çıktığımız üzere, Bandırma'da amcamın torununun düğününe gittik iki aile; annemin dayısı ve eşi, annem babam ve ben olmak üzere... O kadar zamandan sonra yine uzun yol yapabilmek nefis bir duyguydu... Buna özgürleşmiş hissettim mi desem, yeniden eskisi kadar yazabilmek istediğime ve de bir o kadar da hayatın içinde olduğumu hissedebildiğime sevindim mi desem bilemiyorum! :) Sanıyorum ki her ikisi de hakimdi içimde ve hala da öyle... İki gün ne kadar iyi gelirse bir pandemi döneminden sonra evden o kadar uzakta olmak o kadar iyi geldi işte yine... :) <3

Düğüne yetişemeyeceğimizi düşünerek yola çıktığımız Cuma akşamı, yarı yolu paralı giderek, düğün yerine 1,5 saat erken varabildik. Bir de vardığımızda düğünün hala başlamadığını görerek haftasonunu müthiş başlattık. Biz 19:30'a doğruydu Bandırma'ya vardık ve 10 dakika sonra da düğün yerinde idik işte... 

Davetiyede saat 18:30'da başlayacağı yazan düğün, saat 20:15 gibi gelin ve damadın sahneye çıkmasıyla başladı. Gelin ve damadımız hem heyecanlı hem de çok mutlulardı. 1 yıl sonra ilk defa düğüne gitmiş olan bendeki heyecan ise, bambaşka idi... 

Amcamlar, kuzenlerim ve de eşlerini görmeyeli o kadar uzun zaman olmuştu ki; olabildiğince fotoğrafı çektirip, olabildiğince de sohbet ettik şükür. Pandemi döneminde ne kadar güzel bir düğün olabilirse o kadar güzel bir düğündü. Kuzenimin oğlu Yağız ve eşi Aylin'e, ömür boyu mutluluklar diliyoruz tekrar.. :)

Cuma günü gecesi, uzun zaman sonra ilk defa bir düğünü kapattık işte. :) Gelin ve damadı evlerine uğurlayıp amcamlara gittik işte. 2 gün amcamlarda kalıp, Cumartesi günü ilk defa Bandırma'yı gezdirmeye götürdü annemler beni... 

Bandırma Sahilini gezdik, Sevgi Yolu denilen yerdeki mağazaların önünden geçtik ve annemlerin daha önce yaşadığı ve çok sık kullandığı sokakları gezdik.

Annemler ben doğmadan öncesinde 3-4 sene Bandırma'da ikamet edip çalışmışlardı. Güzel anıları da var ama çok da üzücü anıları var. Her ne kadar Bandırma'yı sevemedik deseler de, insan bir yerde yine de seviyormuş. Güzel anılarla dolu hatıralar anlatıyorlardı bana. :)

Bandırma'yı sevdim galiba, yaşayacak kadar değilse de... Gezmesi vakit geçirmesi güzel bir şehir. Sahili, bizim Eski Gemlik gibi geldi bana; ama az biraz! :)

Bandırma sahilinde Akülü sandalyemle çekildiğim şu fotoğrafları çok sevdim sonra. Bandırma bana kendimi çok fazla rahat hissettiğimi farkettim. Benimsemekten öte, akülü sandalyenin beni kısıtladığı fikrinden kurtulmuşum. Artık kimsenin bakışı, beni tanımıyorlar hissiyatı yaratmıyor bende. Bunu Bandırma Sahilinde farkettim yeniden. İki yıl önce Gemlik sahilinde, artık yeniden bir şeyler yapabilmeye yakınım dedğim noktaya ara vermiştik; dilerim biter de şu pandemi yasaklarının kısıtlamaları, geri dönerim her anlamda yapabileceklerimi denemeye... :)

Sonra Bandırma'da aynı gün "Engelli Rampası" ile "Engelli Bir Kaldırım' farkıyla karşılaştım yine. :) Hatırlıyor musunuz veya biliyor musunuz bilmiyorum ama " Engel-Li Kaldırımları" ve "Engel-Li Rampaları" yazıyordum ben bloğumda. Epeydir karşılaştığım zorlukları fotoğraflayamamıştım; Bandırma Sahilinin başında bir olmaması gereken ile karşılaştım, sonunda da olması gereken... 

Açıklamasını yapayım; Engelli Rampası dik olamaz, bir başkasının yardımını içerebilecek kadar dar olamaz. Çünkü böyle bir engelli rampasını bir engelli tek başına rahatlıkla kullanamaz. Lütfen şu sokaklarda ve binalarda, kendisi engelli olan rampaları yapmaktan vazgeçin. Bizi zor durumda bırakmayın! 

Üst taraftaki kolajlardan belli bence; ama bir de siz yorum yapın, benim o dik ve dar rampadan çıkabilmemin imkanı var mıydı sizce? Sizin cevabınızı beklemeden ben açıklayayım, kendim inemedim de çıkamadım da! Ama çıkmayı denedim, tepetaklak olabilme ihtimalinden ötürü hemen geri geri babamın desteği ile de indim! :/ 

Sosyal yaşamın içerisinde, Engellilerin varlığını önemseyen mimarlar ve inşaat mühendisleri talep ediyorum! Lütfen bizi geçiştirmeyin...

Ve Pazar Günü dönüş günümüzdü... Bandırma'da yaşayabilirim diyemem, ama yaşanabilecek durumlar sağlanınca orada da yaşanır tabi... Sabah kalkıp kahvaltımızı yaptık yine; amcamlarla dolu dolu sohbetle geçti iki gün, öyle ki fotoğraf çekilmeyi unuttuk. Sabah kahvaltısı sonrası, arkamda bulunan amcamın gençlik fotoğrafıyla kendim fotoğraf çekinmiştim. Amcamların evden ayrılırken, neden bizzat da fotoğraf çekinmedik? Diye düşünebildim; düğünde çekindiğimiz hatıra fotoğrafını saymıyorum ben... :)

Dönüş günü öğlen 2den sonra amcamlardan çıkıp, Dayım ve yengemle buluşma saatimize kadar Liman AVM'de idim tek başıma. Buyurun size, "uzun zaman sonra yeniden yalnız başıma" diyebileceğim bir deneyim daha. Yaklaşık 3 saat AVM'de yalnız gezdim. Kendi başıma beyaz çikolata içtim, oturdum, düşündüm kendimle vakit geçirdim. Annemle babam mobilyacı gezerken, ben ihtiyaçlarımı almaya yönelene kadar baya gezdim... :)

Sizi bilmem ama ben "pandemi bitsin ve bu deneyimleri sıklıkla yaşayabileyim" çok istiyorum. AVM'de korkuyla acemiliğimden kurtulmak için fiyatlara ve nasıl yapıyorduk hissiyle insanlara bakarken; sonrasında AVM çıkışı kendi paramla aldığım üç beş ihtiyaç ile Bursa'ya dönebilirken; sıklıkla yaşanmalı ve bunlar bana hep iyi gelebilmeli dedim... 

Annemle babam o gün mobilyacıları gezerken, ben çok şey hissettim... Gönğl isterdi ki taze taze anlatıp da bu kadar zorlanmayayım aslında; bu sıralar yazılarımı çok sık geciktirdiğimin farkındayım, düzelir bu durum da inşallah. :))

Velhasıl; Bandırma kendime itiraf edip burada anlatamayacağım başka duygular da yaşattı, düğünde ve gezme esnalarımızda olmak üzere. Son bir senedir sıklıkla yazamıyor olmanın bedelini yaşıyorum resmen kendi içimde. Dilerim bu durumu diğer bloğumda yarınki yazımda doğru ifade edebilirim. Eğer yapabilir isem, yan tarafa linkini de bırakacağım; sözüm olsun.. :)

Ben yazmayı çok özledim, okunmayı da. Siz de okumayı sevdiyseniz beni veya özlediyseniz; bu yazımı sosyal medyada paylaşarak bana destek olursanız veya yorum yazıp fikirlerinizi yazarsanız çok mutlu olurum. 

Sevgilerimle, ben Yıllar Geçerken Didem. (: