2019'un İlk Müjdeleri - Egzersiz Günlüğüm #4

2019 güzel başladı şükür, ilk müjdelerimi vermeye geldim bu seferki Egzersiz Günlüğümde. Zira artık, direk yerde de bağdaş kurabiliyorum. :) "Denge efendim, denge mühim şey." diye başlayarak, instagramımdaki bu paylaşımımda bahsetmiştim bu hafta başlamadan hemen öncesinde... Taze taze ikili başarımı not etmeye geldim buraya da yani. Beraber sevinelim, beraber başarabileceğimize daha çok inanalım diye.

İyi okumalar... (:

2018'e girmeden hemen önceki müjdem, yer yatağının üzerinde otururken bağdaş kurabilir halde olmamdı. Bu gelişme öyle iyi gelmişti ki bana, atak geçirdiğim 2010 Aralık ayından sonra yapamadığım bağdaş kurma pozisyonuna yakın olduğumu hissetmiştim. Ki onun da yazısını yazmıştım yine bloğuma, burada bulabilirsiniz... :)

Daha sonrasındaki gelişmem de, Ağustos 2018'de oturduğum yerde bağdaş kurabilmem oldu. Ki bu da bir önceki kadar mutlu eden bir gelişme idi benim için. Onu da Bir Yeni Kas Açılması adlı yazımda yazmıştım. Güzel ve özel anlarımdan biri olmuştu benim için... 

Gelelim geçtiğimiz Pazar gecesine... 2 hafta öncesinden beri, oturduğum koltuktan tek başıma yerde oturmak üzere inebildiğimi keşfetmiş bulunuyordum. Delicesine bir mutluluk benim için bu, sırtım koltuğa dayalı olarak oturduğum halde gerdirmeler yapabiliyorum artık. Bel gerdirme, bacak gerdirme ve yere yatıp yuvarlanma gibi egzersizler yaptım bir hafta boyunca bu sayede. Bir gün yaptı isem, diğer gün yapmadığım şeklinde... Bir de babam elimden tuttuğu süreçte, popomun üzerinde yürüyebiliyorum artık; bir sağ bir sol yapa yapa... :)

Pazar günü gecesi, 14.01.2019'un ilk saati içerisinde yerde egzersiz yapmak üzere indiğimde; sırtımı yaslamış olduğum koltuk dibinde, hareketlerimin daha rahat olduğunu gördüm. Az biraz ayaklarımı gerdikten sonra (5-10 dakika kadar), belimi öne gerdirebildiğim kadar ayaklarıma doğru eğilip çoraplarımdan tuttum ve kalçamı kendim kaldırarak hareket ettirebildiğimi gördüm. Birkaç denemeden sonra, halının üzerine kendim gidebildiğimi gördüm. Babam yanıbaşımda oturuyor, annem de mutfakta bulaşık yıkıyordu o sıralarda. 

Bağdaş kurmak için biraz uğraştım tabii, sonrasında üstteki resimlerde görüldüğü üzere çorabımı da tutmadan dengede durabilmeye uğraştım. Bacaklarımı üst üste attığım, alt alta koyduğum üzere; kendimi kastırabiliyor ve dengede durabiliyordum. Tamamen dengede oturabildiğimden söylüyorum, zorlanmadığımı değil elbette! =) Sonrasında, annem ve babamla buna sevindik işte o gece. Beraber sevinebilmek ve bunun değerini anlayarak anın mutluluğunu yaşayabilmek, güzel şey...

Karın ve sırt kaslarım biraz kasıldı ise de, yıllar yılı hiçbir gıdımını yapamadığım bu egzersizlerimi yapabilmeyi böyle geliştirebilmiş olmak; 2019'un ilk müjdesi oldu benim için böylece... :)

Bağdaş kuruyor pozisyonunda oturmak, benim çok zevk alarak gerçekleştirdiğim bir oturma biçimimdi öncesinden beri. Yeniden bunu gerçekleştirmek, büyük bir kavuşma gibi işte... 2010 öncesinde, yerde oturma dengem vardı, emekleme pozisyonuna da gelebiliyor ve kendi başıma emekliyor ve düştüğüm surette, koltuğa kadar sürünüp koltuğa yatarak çıkma suretiyle kendim kalkabiliyordum da... 

Çok özlemişim yani kısaca; yerde oturma dengemde bağdaş kurabilince, ayakları değiştirdim uyuştukça ve dizlerimdeki kaslar dahil birçok kasımı gerdirdim. En son artık uyuşmaya daha fazla dayanamayacak hale gelinceye dek de oturdum biraz öylece. Öyle ki, babama fotoğraf çektirdikten sonra, ellerim dizlerimde iken instagram paylaşımını yapmak için altına metin bile yazdım uzunca. Güzeldi, o gece kendimi çok ama çok iyi hissettim... :)

Bu haftanın ikinci güzel gelişmesi ise, bağdaş kurmak üzere aynı yollardan geçip halının üzerine geldikten sonra ayak tabanlarımı birbirine birleştirmeyi başarmak oldu. Bu bağdaş kurmaktan da zor oldu ama başarabildiğimi görmek, herşeye değerdi! :)

Hep bahsediyorum, bağdaş kurabildiğim 2010 öncesinden. O zamanlarda, haftada birkaç gün bağdaş kurma pozisyonunda oturur ve kendimce gerdirirdim kendimi. En sevdiğim hareketim de, ayak tabanlarımı birbirine yaslayıp dizlerimi aşağı yukarıya hareket ettirmek idi. Bu beni çok rahatlatıyordu, gerginliğimi alıyor ve kasılmış bacaklarımı rahatlatıyordu... 

2010'dan beri bunu yapamıyor ve de özlüyordum, ki 15 Ocak akşamı gerçekleştirdim nihayet... Henüz bacaklarımı aşağı yukarı çok net hareket ettirebilmem mümkün olmuyor. Kelebek kanadı derdim bu hareketime eskiden ama henüz kelebek kanatlarımı çırpamıyor, sadece hareket ettirebiliyorum. Buna da binlerce şükür ki... :)

Yerde oturma dengemi kurabilmem ve diz ağrılarımın gerçek anlamda daha da azalmış boyutta ve dayanılabilir olması, bana uzun zamandır cesaret veriyor işte... 

15 Ocak 2019 akşamı, ayaklarımı birbirine birleştirme egzersizimden sonra bir harekete daha cesaret edebildim. Biraz yerde yuvarlandıktan sonra, tamamen babamın desteğiyle koltuk önünde dizüstü pozisyonuma geldim ve dirseklerimi koltuğa yaslayıp sadece o pozisyonda da çalıştım çabaladım... (:

Diz üstünde de desteksiz duramıyorum uzun zamandır, ancak -15 Ocak'a dek- ağrılarımdan sebepli dirseğimden destek alarak bile duramaz haldeydim ki böylesi büyük bir gelişme şimdi... Dizlerim acımadı değil tabi, ama bu acı idi ağrı değildi neyse ki. Bir on beş dakika kadar sabrettim bu acıya. Simülasyon tarzı, dizlerimi yukarı kaldırıp indirdim. Kah topuklarıma doğru oturmaya çalıştım, kah koltuk üzerine iyice yaslanıp dizlerimin yükünü üzerime aldım.

Velhasıl, başardım... 15 Ocak akşamının sonunda da, esaslı olarak ağrıyan kaslarım kollarımdaki baldır kaslarım oldu. Bilmeden kendimi çok kasmış olmalıyım belki de ama neyse ki ertesi sabaha da geçmişti... :)

Bunlar 2019'un ilk müjdeleri idi... Bu sene daha nice müjdelere doğru ilerleyebileceğimi de hissediyorum şükür ki. Hissetmenin yanında inanıyorum ve kendime güveniyorum da... :)

Başarabilmenin gücünü içimizden dışa taşırmak gerek, "mış gibi" yapmak pahasına da olsa savaşı bırakmamak... 

2019 hedeflerine ulaşmak için gittiğim yolda geçtiğim seviyeler, emin adımlarla ilerleyip hedeflerime ulaştıracak beni inşallah... Gözüm yükseklerde ama seviye seviye ilerleyerek ulaşacağım her birine.

Sevgilerimle... (=