Yeniden Örümcek...

Yeniden Örümcek ile bağlanmaya döndük Uzay Terapi'de. Önceki ilk Örümcek'e bağlanma maceramı, burada bulabilirsiniz... :)

Ali abi 2-3 haftadır, artık örümceğe de alalım seni diyordu. 2 hafta önce yine sorduğunda, "haftaya inşallah, kısmet." demiştim. Üzerinden 3 hafta geçti ve nihayet bu pazartesi Örümcek'e bağlama kararını uyguladı Ali abi. Başta tereddüt ettiysem de, sonuç fena olmadı diyebilirim. Sadece ilk örümcek'e bağlandığım zamanda da, şikayet ettiğim nokta tek sorunumdu; halatların çekmesi ile kasıklarıma baskı yapan o kıyafet... :/

Onun haricinde, ayakta durmak ve birşeyler için çabalamak yine çok güzeldi...

Adettendir, fotoğraflarımı çektirdim yine. Neler yaptığımıza gelince; ayakları teker teker öne geriye kaldırdık. Olduğum yerde karnıma çekme gibi bir hareket yaptık. Dizleri olduğu kadarıyla kırarak çömelme hareketine çalıştık... 

Ve hepsinden önce yaptığımız hareket ise; arkamda bulunan tekerlekli sandalyeden önce halatlardan tutunarak ve dizlerime güç vererek kendi çabamla, geri kalanını da Ali abinin desteği ile ayağa kalkmak ve oturmak. Bu hareket, desteğimi hem kollarımla hem de dizlerimden alabiliyor olduğumu görmek, kaslarımın yandığını hissedebilmek; yapabildiğimi anlamama sebep oldu. Yine çok güzeldi yani. Tek sorun, şu kıyafetin baskı yapması unsuruydu... :)

Ve son olarak da, Ali abi ile fotoğraf çekinme vakti. Gayet başarılı bulduk beni. Bence yavaş yavaş başarıyoruz. Şeytanın bacağını kırıyoruz artık sanırım. Bu hafta Burhan abi ile beraber verdikleri hareket öğüdü, kollarımı daha da güçlendirmek oldu... Küçük su şişelerine su doldurup, dirseğini masaya dayayıp kendime çekerek kas çalışmamı söylediler. Aslında kaslarımı yormaktan korktuğum için itiraz ettim ama, yavaş yaparsam zamanla alışacağımı ve bunun gerekli olduğunu söylediler... 

Gelelim düne; tiltte idik dün de. "2 haftada 1 örümcek'e alacağız seni artık" diyor Ali abi. Dün ağırlık çalışmak yerine tilt'e geçtik. Yandan bir duruş fotoğrafımı çektireyim dedim anneme. Yandan duruş da iyi değil mi? Gittikçe ayakta duruşun da düzeliyor, diyorlar hem Ali abi hem de Burhan abi. Dizlerimin gerilmesi de artıyor çok şükür yani...  

Haftaya hep ağırlık çalışırız, dedik sonrasında da. Yani değişiklikler sürüyor ama bu değişiklikler güzel sonuçlara açılmaya da devam ediyor. Çok şükür, daha da güzel günlere geldik. Allahım bozmasın diliyorum. Milim milim ilerlemek bile öyle güzel ki... 

Ve son olarak da; Burhan abinin beni boğma girişimleri ve benim de garip bir memnuniyet halinde olduğum halimi annemin fotoğraflamış halimizle son vereyim diyorum. :) Maşallah neşemize ve enerjimize... Bu haftalık da bitti Yalova maceramız, haftaya hayırlısı bakalım. Sevgiler... :)