İçimde Bir Umut...

"İçimde bir umut, bir umut" diye başlamak istiyorum. Her zamanki halimi anlatabilen bir şarkı, Nil Karaibrahimgil'den, İstanbuldayım... Umutsuz yaşanır mı hiç? 

İçimde günümü bastıran şu ağırlığı atabilmenin umudu var. İçimdeki diğer umutları, hayalleri kendisi bastırıyor. 2-3 gündür de, bu durumun katlanıp artmasından ötürü yazı yazamadım. Yazmayı istediğim konular da aklımda iken üstelik. Ama bugün Nil Karaibrahimgil'den canlanabilmek için dinlediğim İstanbuldayım, aslında halimi biraz daha açıklama isteğimi uyandırdı bana. Ve burdayım işte... :)

Şu an bu yazıyı yazarken bile uykulu ve yorgunum, biraz da baş ağrım var. Bu garip bir nazar hali, buna artık eminim tabir-i caizse. Bana değil, bu nazar haline nazar değse de; şu halden kurtulsam umudundayım... Saat 1'de uyanmış olduğum için, uykulu bir halimin olması normal değil bence. Bu birkaç zamandır her sabah yenilenen bir adet oldu. Uyumuş olmama rağmen, gün içinde uykumu almamış olarak dolanma halim... Dediğim gibi, bu durumun nazar olduğuna inanıyorum.

Dün evden de biraz çıkabilmek adına, annemlerle kuzenimgile oturmaya gitmek için tamam dedim anneme. Yengemin teyzesi sağolsun çok severim, kendisine benim için okumasını rica ettim akşam üzeri. Baya nazar olduğu ortaya çıktı. Ancak dün iyiyim derken, bugün yine uyku moduna girdim gündüz gündüz. Bir an önce şu durumlardan kurtulabilmek umuduyla yazıyorum şu an... :)

"Bu sıralar üzerimdeki bu uyku hali dolayısıyla, yazamıyorum ve buralarda olamıyorum, affola." Demek için yazıyorum bugün. Bu uyku hali yüzünden, günlerimin yarısından çoğu bulanıklık ve dalgınlık halim içinde geçiyor. İçimdeki umutları gerçekleştirme umudumla uykudan uyanıyorum, ve çoğunu da gerçekleştiremeden akşam oluyor yatıyorum.


İçimde bir değil, birçok umut var. Ve bu umutları gerçekleştirebilmeye devam etmek için can atıyorum. Biliyorsunuzdur bir çoğunuz, yazıyor olmak benim kendimi en iyi hissettiğim eylemlerimden biri. Yazamamak kendimi eksik hissetmeme sebep oluyor. Ve bir de hayallerimi gerçekleştirememe engel oluyor içinde bulunduğum bu durum. :)

Bu sıralar bir şeyleri başarabilmeye ve bu sebeple harekete geçmeye ihtiyacım var. Evde oturan biri olarak, ailemle sağlıklı bir hayatın içinde tek istediğim şeyi de gerçekleştirememek beni çok yoruyor. Kendimi eksik hissediyorum, yazmadıkça ve yazamadıkça... İlham kaynağımı emdiğine inandığım bu durumdan kurtulmaya ve hayatımı yeniden yoluna koymaya uğraşıyorum işte bu sıralar...

Ancak geçeceğine inanıyorum bu durumun da ben. Burada yine de durumumu açıklamak için varsam, geçecektir elbette değil mi? Atlatacağım bunu da en kısa zamanda... :) İnanmaya ve umut etmeye devam yani kısaca...

Kısacası, içimde şu anlarımı tanımlayan en büyük umut; Yarın veya en kısa zamanda burada, bu halimden eser kalmamış olarak dönebilmek adına... Yazamamak, kendimi anlatamamak en büyük eksikliklerimden biri. Oralarda var olduğunuzu bilmek bile daha iyi hissettiriyor bana...

O yüzden en kısa zamanda görüşebilmek dileğimle... Sevgilerimle... :)