Antalya'da Bulunmak...

10 yıldan beri Antalya garip geliyor. Ankara gibi değil hissettirdikleri. Antalya eksik, Antalya 10 yıl öncesinden beri garip...

10 yıl içinde 3. gelişim Antalya'ya. Ve her defasında aynı his, aynı eksiklik... Eskisi gibi Antalya'dan tat alamıyorum. Her geldiğimde hissettiğim eksiklik, Anneannemin Dünya'da var olmayışı. Bu eve her gelişimde yokluğunu derinden hissetmek, fazlasıyla can sıkıcı...

Hayat dediğimiz; doğmak, büyümek ve ölmek biliyorum. Ama kimilerinin ölümü çok erken ve zamansız geliyor. Daha o olacaktı, daha bu olacaktı düşüncesi anıldıkça anılıyor... Anneannem çok erken öldü ve çok çabuk yalnız bıraktı bizi. Kabullenmesine kabulleniliyor ölüm ama Anneannem gibi birinin yokluğuna alışmak çok zor geliyor.

Bu ev onsuz, sessiz ve boynu bükük gibi sanki. Tüm güzel anıları barındıran bu ev, az bir sessizlikte boğuyor hüzüne...

Antalya'da bulunmak böyle benim için. Antalya yarım ve eksik... Ne zaman mezarına gidiyoruz Anneannemin, hüzünle doluyor geri kalan eksiklik... Huzur içinde yat Anneanneciğim. Mekanın Cennet Olsun... Seni o kadar çok özledik ki...

Resimde soldan sağa, Anneannem, Kucağında benim küçüklüğüm, Mavi bikinili de Ablamın küçüklüğü...

Resmi dün eski resimlere bakılırken babamla çektik. Bizim evdeki resimler arasında bu resim yoktu sanırım, o kadar çok resim var ki bizde de hatırlayamadım.

Dedemde eski resimlerin çoğunun filmleri duruyormuş. O filmleri inceleyip almayı düşünüyoruz giderken. O kadar eski resimler var ki... Dün çok etkilendik Annem ve Babam ile akrabalarımızın eski hallerini gördükçe... Eski ama herkesi tanımak mümkün yine de. Bakış, duruş, sima yetiyor tanımaya... Ailem fazla değişmemiş. :) 

Sevgilerimle...